Pembe Düşler Mahallesi

Ara Bölüm

Yorumlarınızı sakınn eksik etmeyinn.

*

Hakan'dan ( ilk kez :') )

Daha dün yanımda kollarımdaydın
Boynuma sarılıp öper koklardın
Seviyorum derken hep özlüyorken
Şimdi neden bana yabancısın sen?

Elimdeki suluğu dudaklarıma bastırıp birkaç yudum daha aldım. Elimin tersiyle sertçe dudaklarımı sildikten sonra nakarata eşlik ettim.

"Seni unutmayaaağ ömrüm yeter miiiğğ?!?!" Gözlerimi kırpıştırdım. "Yeter mi lan? Yeter mi?"

Duraksadım. "Hazal!" Hazal gelmedi. Bir kez daha bağırdım. "Hazal!"

Koridorun diğer ucunda ki kapının açıldığını işittim son ses müziğin arasında zar zor.

"Ay ne var abi, ne var? Bangır bangır açtın yine bunu zaten. Bak polis çağıracağım en sonunda he."

Havada salladığı eline adeta bir yavru kedi gibi kitlenip izlerken yüzüğünün parlayan pırıltısı gözüme çarpıyordu. Avcumun içinde hapsettiğim yüzüğün tenime olan baskısı canımı acıttı.

"Yeter mi lan?" Diye sordum.

Kaşlarını çattı. "Polis mi? Yetmezse iki ekip gelir."

Ümit abim yine nakarata girdi. Bir an bile düşünmeden eşlik ettim. "SENİ UNUTMAYA ÖMRÜM YETER Mİ?! DÖN DESEM DÜNYA TERSİNE DÖNER Mİ?"

Gözlerimi yumdum. "Gururum aşkıma öyle düşman ki... Geri dön beni sev, dön diyemem ki..."

Hazal kafasını iki yana sallayarak odamdan çıktığında suluğuma yapıştım bir kez daha. Ancak bitmişti. Hemen dolabıma attığım biradan bir tane daha çıkardım ve suluğumun içine boşalttım.

Kafamı yatağımın yanına yaslayıp bir dizimi kendime doğru çektim.

Gözümün önünden gitmiyordu.

Tavana bakıyordum oradaydı, yemeğe gidiyordum karşımda oturuyordu, yatıyordum beni izliyordu.

Yanımda yokken bile o kadar yanımdaydı ki ben artık sıyırmıştım. Ciddi manada sıyırmıştım.

Benim her şeyim Yağmur'du ama haberim yoktu. Giydiğim pijama takımını, hep eşofmanlarımla yattığım için bana o hediye etmişti. Onu ilk öptüğüm gün yatağımda serili nevresim takımına yaslıyordum şu an kafamı.

Yüzüme tebessüm yerleşti ve gözlerim boşluğa daldı. Tam o köşede öpmüştüm onu tereddütle. Ne tepki vereceğini bilmeden, ilerisini düşünmeden. Önce kesilen nefesi ümitlendirmişti beni, daha sonra ufacık yukarı kıvrılan dudakları. Hemen ardından attığı kafa ise beni önce afallatmış ardından gülümsetmekten öteye geçememişti.

Evet, kafa atmıştı.

Ben duygusuz bir adamdım. Bırakın yarını, bir sonraki adımımı bile düşünmeden yaşardım. Babamla ettiğimiz kavgalar vız gelir, tırs giderdi. Keza annemin söyledikleri bir kulağımdan girer, bir kulağımdan çıkardı. Kolay kolay üzülmezdim. Kolay kolay bir şeyler hissetmezdim.