29.Bölüm: İlk Yalan

26.6K 2.7K 5.2K
                                    

Selam minik perilerim!

Şimdi hemen kendinize sessiz bir köşe bulun ve hikayemize kaldığı yerden devam edin :,)

Keyifli Okumalar! 🧡

Boool bol yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayalım lütfen ⭐️

*

İlk Yalan

*

Kötü kalpleri iyilikle iyileştirebileceğime inanırdım. Yanılmışım. Kalp bir kez kötülük için çarptığında, ruh iyiliğe yabancılaşırmış.

*

Mezuniyetten 2 ay önce

"Bade!"

Öyle bir bağırmıştım ki... Boğazımdaki acı, konuşma yetimi kaybettiğimi düşündürse de umursamadan arabanın etrafını dolaşmaya başladım.

Bade'nin yanına ulaşmadan öfkeyle sıktığım yumruklarım kalp atışlarımı hızlandırmıştı. Ona çok fazla şey yapmak, zarar vermek istiyordum fakat benim için hepsinden önce Yekta geliyordu. Bu yüzden önce Yekta'yı bir hastaneye götürmeli, iyi olduğundan emin olmalıydım.

Arabanın ön tarafından dolaşırken Bade'nin donuk bakışları doğruca karşıya bakıyordu ve bir an bile kıpırdamamıştı.

"Bade!" diye bağırdım yeniden, sokakta yankılanmasını umursamadan. "Çık dışarı!"

Bir an göz ucuyla bana baktığında gözleri öfkeyle kararan gözlerimle buluştu ve hemen bakışlarını kaçırıp harekete geçti.

Ne yapmaya çalıştığını gaza basıp araba hareket etmeye başlayana kadar anlayamamıştım. Telaşlı adımlarla şoför kapısına ulaştığımda ise kapının kilitli olduğunu anladım.

Açılmayacağını bildiğim halde kapıyı zorlarken diğer elim camı yumrukluyordu.

"Bade aç şunu!" diye bağırdım daha yüksek bir sesle.

Direksiyonu iyice sağa çevirip arabayı harekete geçirirken hala kapı kilidini tutuyor ve açmaya zorluyordum.

Kafamın içi o kadar dağınıktı ki bir anlığına Bade'nin kaçma ihtimalini değil de Yekta'nın üzerinden geçip yarım kalan işini tamamlayacağını düşünerek korkuyla nefesimi tutmuştum.

"Bade!" diye bağırdığımda yeniden ağlamaya başladım. "Yekta'yı bırakamazsın burada!" dedim yalvarırcasına. "Yardım et!"

Yekta'nın hayatı için düşmanım dediğim insandan yardım dileniyordum.

Düşmanım dediğim insan ise her zamanki gibiydi. Kötü... Çok kötü...

Kötü kalpleri iyilikle iyileştirebileceğime inanırdım. Yanılmışım meğer. Kalp bir kez kötülük için çarptığında, ruh iyiliğe yabancılaşırmış.

"Bade... Lütfen!" diye yalvardım yeniden, titreyen sesimle. "Yardım et, lütfen!"

Umursamadı.

Gaza bastığı gibi uzaklaştı, gitti...

Dehşete kapılmış bir ifadeyle arabasının arkasından bakakalırken kafamın içindeki düşüncelerle baş başa kalmıştım.

Bade'nin bir anda çıkagelişini ve Yekta'nın canına kastedişini düşünüyordum. Bunu bile isteye yaptığına yemin edebilirdim. Tıpkı bana yaptığı gibi...

Ondan ömrümün sonuna kadar nefret edeceğime emindim. Ve eğer Yekta'ya bir şey olursa... Bunun bedelini ona ödetirdim. Hem de ne pahasına olursa olsun.

Yalancılar ve YabancılarHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin