Selam minik perilerim!
Şimdi hemen kendinize sessiz bir köşe bulun ve hikayemize kaldığı yerden devam edin :,)
Keyifli Okumalar! 🧡
Boool bol yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayalım lütfen ⭐️
*
Kayıp
*
Felaketler virüs gibi, bir kez hayatına girince ardı arkası kesilmiyordu. Savaşmak ise tek ilacıydı. Ya savaşacak ya da seni yok etmesine izin verecektin.
*
Mezuniyetten 2 ay önce
Kalbim göğüs kafesimi tekmeliyordu.
Öfkeyle çarpıyordu kalbim. Aynı zamanda gerginlikle kasılıyordu. İhanetin ağırlığı altında eziliyordu ayrıca. Sızlıyordu...
Yekta'nın ıssız sokakta karanlığa karışan bedenine öyle odaklanmıştım ki, bir an bile gözümden ayırmıyor, dikkatle takip ediyordum.
Kafamın içinde yüzlerce ihtimal doğuyor ve saniyeler içinde yok olup yerlerini bir yeni ihtimale bırakıyordu. Doğan her yeni ihtimal ise bir öncekinden daha kötüydü. Çok daha kötü...
Her an Yekta'ya yakalanma korkusu biraz daha sarıyordu içimi. Bu yüzden aramızdaki mesafeyi doğru ayarlamaya çalışıyordum fakat ıssız bir sokakta yürüdüğümüz için de gözden kaybetmemek için fazla uzaklaşamıyordum.
Sokağın başına ulaştığımızda durdu ve etrafını kolaçan etti. Tam o an kalbim duracak gibi olmuştu. Eğer yakalanırsam ne bu hikâyenin sonunu görebilirdim ne de Yekta'ya durumu açıklayabilirdim. Direkt bayılacağıma adım gibi emindim.
Hala beynim uyuşuktu ve gördüklerimi, yaşadıklarımı idrak etmekte son derece zorlanıyordum. Kafamın içinde yüzlerce soru anbean huzurumu kaçırmak için birbirleriyle savaş halindelerdi ve hepsi de bunu gayet güzel başarabiliyordu.
Yekta'nın burada olmasını aklım almıyordu.
Yekta'nın taksiden iki sokak önce inip bu kadar yürümesini aklım almıyordu.
Yekta'nın şu an hastanede olması gerekirken bu ıssız sokaklarda ne amaçla dolaştığını aklım almıyordu.
Tek bildiğim Yekta'nın yalan söylediğiydi.
Bir yanım daha fazla saklanmayı bırakıp karşısına dikilmemi ve hesap sormamı söylüyordu. Diğer yanım ise bunun aptallık olduğunu, sabırla takip etmeye devam etmem gerektiğini söylüyordu.
Saniyeler içinde Yekta'nın adımlarını hızlandırdığını fark etmek gerilmeme neden olsa da geride kalmamak için onunla birlikte yürüyüşümü hızlandırdım.
Son birkaç adımını koşar gibi atan Yekta, hışımla sokaktan sağa döndüğünde korkuyla tuttum nefesimi.
Her an daha da garip davranıyor olması keyfimi hepten kaçırmıştı.
Hemen peşinden sokağa döndüğümde saniyeler içinde yaşadıklarım korku dolu bir çığlığın dudaklarımdan kopmasına neden oldu. Kollarımdan yakaladığı gibi sırtımı duvara yaslayan Yekta'nın gözleri gözlerime dikilmişti ve bir eliyle çığlık atmamı engellemek için sıkıca ağzımı kapatıyordu.
"Peri?" dedi dehşete düşmüş gibi bir yüz ifadesiyle.
Ağzımı kapatan elini bileğinden kavradıktan sonra hışımla iterken kaşlarım öfkeyle çatılmıştı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yalancılar ve Yabancılar
Teen FictionHer insan bir yalancıdır. Her insan bir yabancı... Bize öğretileni yapar, bir yalanı yaşarız hayat boyu. Vakti geldiğinde ise yalan hayatlarımıza yabancılaşırız. İsteyerek ya da zorunda kalarak... Biz zorunda bırakıldık ve her şey o gün başladı. Hay...
