"O gün sana yazdığımda Arthur, bir daha hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını biliyordum..."
"Satırlarım sana ise şayet yazmak, aciz kelimelerimle bile ait olmak, bir satırın içinde bile kaybolmak güzeldi..."
Taşralı bir hanımefendi ve zengin bir...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Benden giden beyefendiye,
Son kez, içinizdeki umudu öldürme ihtimalini bile bile bakmaya geleceğinizi hissederek yazıyorum bu cümlelerimi. Nitekim bu cümleler gözünüzü okşuyorsa ve siz kalbinizdeki kelebeklerin göğüs kafesinizde kanat çırptığını hissediyorsanız ve çaresiz bir umut gözlerinizde parlıyorsa eğer, izlemekten çok kendinize yenilmişsiniz demektir.
Zira bu gözlerime musallat olan tek gözyaşınız umutsuzluktan değil, çaresizliğimdendir.
Yemin ediyorum ki sebeplerim vardı beyefendi.
Size yeminler ediyorum.
Boş konuşan yalan söyleyen biri değilim. Hiçbir zaman da olmadım. Sadece size kendimi anlatmak istiyorum. Fakat bir daha benim yoluma uğrar mısınız bilemiyorum. Sizi çok üzdüm. Çok. Bunun ölçüsünü size söyleyemiyorum. Hangi ölçü hislerimizi tamemen yansıtabilir ki? Üstelik benimde size karşı kırıldığımı belirtmek isterim.
Benim mutlu olduğumdan o kadar eminsiniz ki...
Değildim. Dudaklarımın kenarı kırışmadı bile, yanaklarım sarsıntılarla sallanan yer gibi sarsılıp dudaklarıma yayılmadı, bir tebessüm durağı gözlerime dahi uğramadı. Unutulmuş, senelerdir ayak basılmamış belki de hiç keşfedilmemiş bir sokak gibi hissediyorum kendimi. Şimdi sizin tanıdık adımlarınız dahi atmayacak mı orada? Avuçlarımın arasındaki mürekkep değilde kendi kanım sanki. Kendi kanım uğursuz gibi yayılıyor satırlarıma ve benim gözlerim dolu dolu. Hislerim gözyaşlarımdan taşıp, yanaklarımdaki evsiz çukurlara gömülecek.
Ne olur kırgın gitmeyin benden olur mu?
Gidecekseniz de aklınızda kötü bir anı olarak kalmayayım.
Aklınızın inine sızdığımda o güzel kaşlarınız çatılmasın, gözlerinizde kimsesiz parıltılarla kalbinizdeki yıldızlar kaymasın.
Ben bunun hayaline dayanamıyorken siz, siz bana bunu yapmayın.
Hatamı telafi edeceğim. Size çaresizce yalvarıyorum. Söz veriyorum.
Annem... Güzel anneciğimi kaybettik. Onun hatıralarının yaşadığı evde kendimi deliriyormuş gibi hissediyordum. Hissetmek ziyade yaşıyordum. Her gün yas tutuyordum. Size yazmadığım her gün. Kalemim de yüreğim gibi derin bir suskunluğa gömüldü. Ben nefes alamadım. Yemin ederim, öldüğümü sandım ama sonra sanmaktan ziyade zaten bir ölü olduğumu fark ettim.
Hislerime söyleyin beyefendi, aklıma sizi zorla soktuğu için şu an, şu salise, şu kalp çarpıntısıyla ellerim titreyerek yazıyorum.
Hâlâ tam olarak atlatamadım. Bunu biliyorum fakat size yazarak bunun için çabaladığımı hissedin lütfen. Ziyadesiyle mahvoldum. Sizin sokağınıza saptım fakat şimdiyse yoksunluğunuzla boğuşuyorum.
