Ivanna

KABANATA 11

Nagmula ako sa hinaharap. Pinatay ako ng isang malanding insecure sa kagandahan ko ngunit sa 'di malamang kadahilanan, imbes na dumiretso sa langit, ang kaluluwa ko ay napadpad sa katawan ng isang babae sa taong 1944. At ang babaeng ito ay walang iba kundi si Ivanna Ramirez, ang lider ng isang rebeldeng grupo na nais patalsikin ang mga Hapon sa bansa. At sa darating na November 14, 1944, papatayin siya ng taong mahal niya.

Napadpad ako sa katawang ito sa buwan ng enero. Eksaktong siyam na buwan bago ako patayin. At kung nais kong patuloy na mabuhay at hindi sayangin ang pangalawang pagkakatong ibinigay sakin, kailangan kong mahanap kung sino ang pumatay kay Ivanna.

"What am I thinking!" I shouted while running away from the soldiers.

Hindi ko alam ang pasikot-sikot sa lugar na 'to kaya kung may nakikita akong masikip na eskinita, doon ako didiretso. It feels like we're just running around in circles.

I looked over my shoulders. Nakahinga ako nang maluwag nang mapansing hindi na sumusunod sakin ang dalawang sundalong Hapon. Huminto ako sa pagtakbo at isiniksik ang sarili sa madilim na eskinita habang hinahabol ang hininga.

Napahawak ako sa dibdib ko at pinakiramdaman ang puso kong sobrang bilis ang pagtibok.

"Grabeng kamalasan naman 'to," I uttered. Kahit kailan hindi ko hiniling ang ganitong klase ng pangalawang pagkakataon. This thing will kill me again.

I know I should've just given the badge back. Pero unang pumasok sa utak ko 'yong sinabi ni Domingo. Then a lot of scenarios started appearing. If I gave them the badge, they would obviously accuse me of stealing it. And even if I explain, there is this thing we call 'communication barrier'. But if I ran away even before the soldiers step foot on the narrow alley, there's a high possibility that I might lost them but it would strengthen their accusations of me.

And surprisingly, my body chose the latter and here I am, meeting the nine months deadline a little bit early.

I have a lot of regrets today!

I removed the scarf. Mukha na akong naligo dahil sa pawis. My hair's sticking everywhere. No'ng nakaramdam na ako ng pangangalay, naisipan kong umupo.

Pero bago pa man tuluyang sumayad ang puwet ko sa lupa, narinig ko na naman ang mga boses na 'yon.

"Soko!"

Mabilis akong tumakbo papalayo sa dalawang Hapon. Tinungo ko ang kailaliman ng eskinita at bawat hakbang, dumidilim ng paligid. Pero kahit na nagkandarapa na ako sa kakatakbo, hindi ko huminto.

Akala ko naligaw ko na sila! Why are they so persitent in catching me? Is this badge that important?

"Yameru!"

I looked over my shoulder. At nang mapansing palapit na sila mas binilisan ko pa ang takbo. If this was a marathon, I'd be the winner. I gotta give credit to Ivanna's legs. Despite being slender, it surprisingly can endure something like this.

Nang matanaw ko na ang lagusan ng eskinita, halos gusto ko nang maiyak sa tuwa. Tuwa, dahil isa na namang oportunidad para iligaw.

But the joy I felt started to vanish when a silhouette appeared on the exit of the alley. The rays coming from the sun shaped the person stature. A tall, lean figure was blocking the way.

Parang sasakyan, nawalan ako ng preno kaya't hindi ko napigilan ang sarili at bumangga sa taong 'yon. I closed my eyes when I felt the impact. But instead of falling onto the ground, a pair strong arms held my arms and waist, preventing me from losing my balance.

I opened my eyes and the first thing I saw was the person's hand holding my right arms. It was the hands of a man, veined yet it was beautiful and fair. Long and slender fingers, nails were clean and knuckles turning pinkish. My gaze traveled from the gray sleeves of his suit to his broad shoulders and finally to his face.