On The Right Time

CHAPTER 09

S C A R L E T T    M I L E S    D W A S O N

"Dr. Dwason! Dr. Dwason! Dr. Dwason!"

I immediately shifted my attention from my patient to find who was calling me. Nakita ko ang isang batang lalaking nagtatakbo habang sinisigaw ang last name ko. I walked until I reached the center of the ward to get his attention.

I stared at him for a while. "Hey, little boy," He immediately stopped running and turned to where I was. He came quickly when he saw me.

"Doc!" He shouted and hugged me. Tanging sa binti ko lamang siya napayakap dahil masyado akong matangkad para sa kanya. I was surprised by his sudden gesture that's why I didn't immediately respond until his mother came to us. Hinihingal pa ito dahil sa paghabol niya sa bata.

Agad nitong binalingan ang bata. "Ivan! Ikaw talagang bata ka napaka kulit mo!" Pagpalatak nito sa batang nagngangalang Ivan at binalingan ako. "Doc, sorry po sa istorbo.." Paghinging paumanhin nito sa akin habang masuyo niyang hinihila si Ivan palayo sa 'kin pero ayaw talagang bumitaw ni Ivan.

"Mama! Gusto ko lang po mag-thank you kay Doc, kase niligtas niya 'ko!" Nakangusong pangangatwiran ni Ivan sa mama niya.

At dahil sa sinabi niya ay tuluyan ko na siyang naalala. Siya yung batang na-operahan ko sa puso two years ago, sa kadahilanang nahihirapan siya sa paghinga dahil may nakabara sa isa sa mga ugat niya sa puso.

Napabuntong-hininga na lang ang nanay niya at muling sinubukang hilain siya palayo sa akin "Anak, maraming trabaho si Doc. Halika na. Baka nakakaabala na tayo kay Doc—" Hindi na natapos ang pagsasalita ng nanay ni Ivan ng marahang pigilan ko siya sa paghila sa bata.

I removed Ivan's arms that were wrapped around me and bent down to match his height.

I slightly smiled at him. "Ivan, sa susunod 'wag ka na ulit tatakbo ng ganun. Makakasama 'yun sayo, okay?" I said while fixing his hair. He cutely nodded and smiled at me.

Humakbang ito ng isa paatras kaya sinusundan ko ng tingin ang kamay niyang may kinukuha sa kanyang bulsa.

"Doc, oh! Sayo na lang po ito. Thank you po ulit sa pagliligtas mo sa akin." He said at iniabot niya sa 'kin ang lollipop na kinuha niya mula sa bulsa niya. I stared at it first before accepting and smiled broadly at him.

"How about you? Do you still have some?" Bahagya kong itinaas ang lollipop na hawak-hawak ko para ipahiwatig sa kanyang iyon ang tinutukoy ko.

"Opo, doc. Marami pa po akong ganyan sa bahay." Nakangiting sagot ni Ivan.

I chuckled. "Okay, thank you." I said and slightly pinched his cheek. "You know what, you're so brave. Kaya iingatan mo na 'yang heart mo para hindi na ulit iiyak si mama at papa mo, okay? At wag kang mag-thank you sa 'kin kundi kay papa God. Kase siya ang nagbigay ng second life mo at siya din ang nagbigay ng powers sa akin para pagalingin ka." I smiled a bit as I stared at him.

Nabalot ng pagkamangha ang mukha niya dahil sa mga tinuruan ko. Ang cute cute ng batang 'to! Bahagya pang mamula-mula ang pisngi niya na sa tingin ko ay normal lang naman dahil maputi siya. Singkit rin ang mga mata niya at hindi maipagkakaila na matangos ang maliit niyang ilong. Normal ding mapupula ang mga labi niya at kung magsalita siya ay ayos na ayos at tuwid na. Kaya kung titingnan parang hindi five years old kid ang kausap ko ngayon.

"Talaga po?" I nodded. "Pero thank you pa rin po kase kung wala ka po kanino po ibibigay ni papa Jesus at God yung powers para pagalingin ako 'di ba?" Hindi ko napigilang hindi mapabungisngis ng marinig ko ang naging sagot nito sa akin.

Ang talino masyado!

"P'ano ba yan hindi ako natanggap ng thank you lang." Pagbibiro ko.

Unti-unting naglaho ang ngiti ni Ivan sa labi at napalitan ng pagkagulo. "Po? E, ano pong gusto niyo? Binigay ko na nga po yung lollipop ko sa inyo para maging happy kayo kase tuwing sad po ako kumakain lang ako niyan nagiging happy na ulit ako. Hindi pa po ba enough yan? Gusto niyo pa po ba ng isa? Kaso po wala na 'ko ditong ganyan. Nakain ko na po kasi yung isa kanina kaya isa na lang po yung natira."