The LOEY

Part 12

Unicode

Warning : Violence

ထိုကလေးအား အန္တရာယ်ကင်းသည်အထိ စောင့်ကြည့်ပေးပြီးသည်နှင့် တောထဲပြန်ဝင်လာချိန်တွင် ကောင်းကင်က အတော်ပင် မဲမှောင်နေပြီဖြစ်သည်။ အချိန်တော်တော် နောက်ကျနေလောက်မည်မို့ ပြန်ရောက်ရင်တော့ အဆူခံရတော့မည်ဖြစ်ကြောင်း တွေးမိလိုက်သည့် အတွေးက စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဖြစ်စေသည်နှင့်အတူ အေးဆေးသက်သာစွာပင် လမ်းလျှောက်လာဖြစ်ခဲ့၏။

အနည်းဆုံး နောက်ကျသွားလက်စနှင့် ၎င်းတို့အိပ်နေချိန်အထိ တစ်ခါတည်း နောက်ကျသွားတာ ပိုကောင်းသည်မို့။ အဆူလည်းမခံရတော့။

အဆူခံရသည်ကို စိတ်ပျက်ခြင်းမဟုတ်။ နားညီးရသည်ကို စိတ်ပျက်ခြင်းဖြစ်သည်။

တောထဲ ဝင်လာတုန်းက ဒေါသမီးဆူပွက်နေသည်မို့ အချိန်ဘာညာ မကြည့်ခဲ့မိသော်ငြား ယခုတော့ ဘယ်ဆီဘယ်နယ် လွင့်သွားမှန်းမသိသည့် ထိုဒေါသက လက်ယက်ခေါ်တောင် ပြန်မလာ။ သက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။ အိုဆယ်ဟွန်းကို စိုးရိမ်မိပေမယ့် သူလည်း အချိန်လင့်သည့်အခါ သူ့ဖာသူပြန်သွားလောက်ပါ၏။ chanyeol ကိုတော့ လိုက်ရှာမနေလောက်သလို လိုက်ရှာဖို့လည်းမလိုအပ်သည်မို့။

လောလောဆယ် လာရင်းကိစ္စဖြစ်သည့် သကောင့်သားကို အမိမရမဆော်လိုက်နိုင်တာကို ဒေါသထပ်ထွက်ပြန်၏။ ထိုကောင် စံအိမ်ပြန်ရောက်သွားမည် ဆိုလျှင် သူ့ဒေါသနှင့်ရှိသမျှ အသုံးအဆောင် ဖျက်စီးမိနေသလိုဖြစ်မည်ကို စိုးရိမ်ရသည့်အပြင် မလွတ်လပ်၍။ အပြင်ဘက်တွင်ဆို စိတ်ရှိတိုင်း ရိုက်နှက်လို့ရသည်မဟုတ်ပါလား။ သို့ပေမယ့်လည်း ထိုကျက်သရေမရှိသည့် မျက်နှာပေးအစား ကလေးတစ်ယောက်ကို ကူညီပေးခဲ့ရသည်မို့ နောက်ကျလည်းတန်ပါသည်။ တွေးသာတွေးလိုက်သော်ငြား ကူညီပေးရာမှရောက်ရဲ့လား သူမသိ။ တွေးမိလိုက်သည်နှင့် ထိုကလေး၏ အနာဂတ်အတွက်စိတ်မောကာ သက်ပြင်းချမိ၏။