Η εξεταστικη μολις τελειωσε και παμε για καφε με τα κοριτσια. Ηταν δυσκολο να προλαβω να κανω επαναληψεις και να αναπληρωσω και οσα μαθηματα εχασα λογο του ατυχηματος αλλα περασα αρκετες ωρες διαβαζοντας το οποιο με βοηθησε να σταματησω να σκεφτομαι τι συμβαινει γυρω μου και να συγκεντρωθω σε αυτο. Ο Αρης και ο Χρηστος με αποφευγουν και οποτε παω να τους μιλησω με προσπερνανε ή βρισκουν καποια δικαιολογια οταν ειναι κοντα οι γονείς μου. Τα κοριτσια με τον Σταύρο σεβονται την αποφαση μου ακομα και αν δε συμφωνουν.
Μπηκαμε στη καφετέρια και καθισαμε σε ενα τραπεζι κοντα στη τζαμαρια.
Ε:επιτελους τελος το σχολειο.
Β:το λες εσυ επειδη θα φυγεις για Αμερικη, για ρωτα κι εμας που την αλλη βδομαδα δινουμε Πανελληνιες.
Χρυσα:μη το αναφερεις, κοντευω να φρικαρω.
Ε:ειμαι σιγουρη οτι θα τα πατε θαυμασια αλλα σε περιπτωση που δεν ειστε ευχαριστημενες με το προγραμμα σπουδων σας υπαρχει παντα η επιλογη να ερθετε μαζι μου Αμερικη. Ελευθερες θεσεις παντως υπαρχουν.
Χ:επ τι εγινε Κατ; Φευγεις και ειπες να παρεις κι αλλους μαζι σου;
Α:τι πιστευεις, οτι θα νιωσεις μοναξια; ειμαι σιγουρος οτι ο Μαριος θα σε βοηθησει να το ξεπερασεις.
Ε:επ τι γινεται αγορια; τοσο πολυ σας πληγωσα που γυρισατε πισω στους παλιους,κακους, καφρους εαυτους σας;
Α:θα θελες να εχεις παλι τη προσοχη μας ε;
Σ:κοφτε το.
Χ:γιατι ρε Σταυρο αληθεια δε λεμε; Φευγει παλι οπως παντα και εμεις υποτιθεται οτι πρεπει να κανουμε τι;
Ε:να σεβαστειτε τις αποφασεις μου ακομα κι αν δε σας αρεσουν, να με στηριξετε και να μη κανετε σαν να μη με ξερετε. Αυτο πρεπει να κανετε αν νοιαζεστε για μενα.
Α:κι εσυ αν νοιαζεσαι πρεπει να σκεφτεις και εμας αντι μονο τον εαυτο σου. Ολοι σε στηριζαν και θα σε στηριζουν οτι και να κανεις αλλα δε μπορεις να σηκωνεσαι και να φευγεις χωρις να κοιτας πισω σου οποτε σου καπνισει. Γιατι αν μπεις σε αυτο το αεροπλανο εισαι οντως αγνωστη για μας.
Σ:Αρη ειπα κοφτο, φευγουμε.
Με κοιταξε με το βλεμμα που με κοιταζε οταν μου εκανε μπουλινγκ. Ενα βλεμμα τοσο ψυχρο και κενο ενω τα ματια του εδειχναν μισος και πονο ταυτοχρονα. Ξερω οτι πονουσε αλλα κι εγω πονουσα.
Β:γιατι φευγεις;
Ε:σας ειπα.
Χρυσα:οχι δε μας ειπες. Σε ξερουμε Κατερινα, κανουμε σχεδια απο μικρες για τις σπουδες μας. Παντα ηθελες να σπουδασεις ψυχολογια στην Ελλαδα και να περασουμε στην ιδια περιοχη για να μεινουμε μαζι.
Ε:τοτε δεν ειχα παει Αμερικη.
Β:ηξερες οτι μπορουσες να φυγεις αλλα ποτε δεν ηθελες. Και ακομα και να περασες τοσο καλα οσο λες και παλι δε θα αφηνες τον ξαδερφο σου, τον Άρη, εμας.
Χρυσα:τι συμβαινει;
Ε:δεν συμβαινει κατι.
Β:δε μας εμπιστευεσαι;
Ε:φυσικα και σας εμπιστευομαι.
Β:τοτε;
Ε:ναι δεν φευγω γιατι ειναι ωραια χωρα ή γιατι περασα υπεροχα εκει και θελω να ξοδεψω αλλα 4 χρονια στην Αμερικη αλλα δε γινεται να σας πω. Οχι γαιτι δε σας εμπιστευομαι απλα επειδη ειναι καλυτερα να μη γνωριζονται. Ειχα κανει σχεδια για το πως θελω να περασω τα φοιτητικα μου χρονια αλλα δεν ερχονται ολα στη ζωη οπως τα σχεδιαζουμε. Μπορουμε να μη το συζητησουμε αλλο;
Χρυσα: καλα.
Ε:ωραια. Εγω πρεπει να φυγω, τα λεμε.
Β:να προσεχεις.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
You Changed Me!!
Fanfiction"ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΠΟΥΣΤΗ ΛΟΓΟ ΤΟΝ ΑΦΗΣΕΣ ΝΑ ΣΕ ΑΓΓΙΞΕΙ;" μου φωναξε και αρχισε να με πλησιαζει. "Δεν σε αφορα το τι κανω Αρη. ΠΑΡΑΤΑ ΜΕ!" Φωναξα και πηγα να φυγω αλλα με αρπαξε απο το χερι και με κολλησε στο τοιχο. Ηταν τοσο κοντα μου, που ενιωθα την ανασα...
