Unicode
ဘခ်ဟျွန်းနှုတ်က ထွက်လာသော ထိုမေးခွန်းကြောင့် ချန်းယောလ်တော်တော်ကြာ ကြောင်အနေပြီးမှဖြေနိုင်သည်။
"မသေပါဘူး"
အနည်းဆုံး နိုးနိုးလာချင်း လန့်ဖျတ်ကာ ဘယ်ရောက်နေလဲ မေးမည်ဟု ထင်ခဲ့သည်ပင်။ သူ့အဖြေကိုကြားတော့ ဩ ဟု တစ်ခွန်းသာ အာမေဋိတ်ပြုလျက် အပြင်ဘက် မြင်ကွင်းတွေကို တောင်ကြည့်မြောက်ကြည့် စပ်စုပြန်၏။ သို့ပေမယ့် ခဏသာ။
ရုတ်ချည်း ချန်းယောလ်ဘက် ပြန်လှည့်မေးလာပြန်၏။
"အဲ့ဒါဆို အိမ်မက်လား"
"မဟုတ်ဘူး"
ဘခ်ဟျွန်းမျက်ခုံးတွေတွန့်ချိုးသွားပြန်၏။
"အဲ့ဒါဆို ခင်ဗျားက ဘာလို့ ကျွန်တော့်ရှေ့ရောက်နေရတာလဲ"
နိုးနိုးလာချင်း မတွေ့လိုက်ရသည့် အလန့်တကြားအမူအရာက အခုမှပုံပေါ်လာသည်။ ချန်းယောလ်ကိုမြင်လိုက်ရပုံက သရဲတွေ့သည့်အတိုင်း မျက်လုံးပြူးမျက်ဆံပြူးပေမယ့် ကြောက်လန့်နေခြင်းတော့ မရှိရှာ။ ချန်းယောလ် မသိချင်ယောင်ဆောင်ရင်း အလျဥ်းသင့်သလိုသာ ဖြေလိုက်၏။
"မင်း တောထဲမှာ သတိလစ်နေတာတွေ့လို့"
ထိုအခါမှ ရုတ်တရက်သတိရလိုက်မိသည်က လက်ကကြိုးနီ။
"ကျွန်တော့် လက်ပတ် !"
မရှိတော့။ ထပ်ခါတလဲလဲ စမ်းသပ်ကြည့်ပြီးသည့်တိုင် ဤအဖြေကိုသာ ရရှိမြဲ။ ကြောက်လန့်ခြင်းထက် မားထံမှ နောက်ဆုံးလက်ဆောင်လေးမို့ နှမြောမှုကပိုသည်။ စိတ်ဓာတ်ကျမှုကြောင့် အနည်းငယ်မှိုင်တွေသွားသော်ငြား ခဏသာ။ သူ့ရှေ့မှာ တကယ် ကိုယ်စောင့်နတ်ကြီး ရှိနေသည်လား ? အိမ်မက်ဖြစ်နေမည်ကိုသာ ဘခ်ဟျွန်းစိုးပါ၏။ ဗလာသက်သက် လက်ကောက်ဝတ်အား ပွတ်သပ်နေရင်းမှ ခပ်တိုးတိုးဆိုမိသည်။
"ကျွန်တော် လေ့လာရေးခရီးထွက်လာတာ၊ ရုတ်တရက်ကြီး ပျောက်သွားတော့ ဆရာမတွေ စိုးရိမ်နေတော့မယ် ထင်တယ်"
ဖြည်းဖြည်းချင်းပြောနေသော ကောင်လေးကိုကြည့်ရင်း ချန်းယောလ် အလိုက်သင့်ပြောပေးလိုက်သည်။
YOU ARE READING
The LOEY
Fanfictionတောတောင်ရေမြေတို့၏ သဘာဝတရားသည် စောင့်ရှောက်သူနှင့် ကြင်ရာတော်အပေါ် မူတည်၍ဖြစ်တည်သည်။ ကြင်ရာတော်၏စိတ်သည် သဘာဝတရားဖြစ်ပြီး စောင့်ရှောက်သူက ထိုသဘာဝတရားကို ထိန်းညှိသည်။ [ ဤဇာတ်လမ်းတွင် ပါဝင်သော အကြောင်းအရာများသည် စိတ်ကူးယဥ်ဖန်တီးမှု သက်သက်သာဖြစ်၏။ ] ~ ...
