PROFESYONEL [F•]

70 🔰 "Çiçek dirilticisi"

Bölüm 70 "Çiçek dirilticisi"

🪻

•••

Bir rüya gibi yaşanan gerçeğin tam ortasındayım. Bitmek bilmeyen bir hikâyenin baş karakteri olmak bu kadar yorucu olmamalıydı. Neden hikayemin ana teması dram ki? Romantizm ya da macera olsaydı keşke. Ya da en azından aksiyon.
Bir kitabın içine girmiş acımasız bir yazarın insafına kalmış gibiyim. Gerçekleri acı gören, acı çektikçe gerçek hislerini açığa çıkaran, hislerini yaşadıkça da nefes alan tuhaf bir yazar...

Henüz bitmemiş ki rolüm, devam ediyordu yaşantım. Yazar yaşatmaya devam ediyor beni ve ekliyor. Ölmeyeceksin Hacer Gazel. Bu hikâyedeki rolünü bitirene dek ölmeyeceksin. Hançerlenmemiş tek milimin kalmasa bile yaşayacaksın. Sırtında oklarla heybelensen bile yeniden ayağa kalkacaksın. Çepçevre aç kurtlarla sarılsan bile gökyüzüne bakıp yine de yaşayacaksın.

Ve sonra sedye ile ambulansa oradan da hastaneye taşındım. Tüm ekip arkadaşlarım ve tabii ki Haris de geldi benimle. İlk zamanlar çok sancılı geçti ama zamanla iyileştim. Doktor Haris'le konuşurken çok hızlı iyileştiğimi ve bunun harika olduğundan bahsetmiş. Bunu duymak daha hızlı toparlanmama neden oldu. Bıçak darbesi bedenime zarar vermişti ama ben mental olarak suçluyu yakalamanın verdiği güçle çabucak toparlanıyordum.

Emre ve Onur neredeyse odamdan hiç çıkmadılar. Gece gündüz sanki evleriymiş gibi odanın bi köşesinde kalıp eve de uğramadılar. Bensiz boş geliyormuş onlara. Ara ara hemşireyi arayıp Turhan hakkında bilgi aldılar. Haris de anneme uğrayıp kontrol etti ama genel olarak hep yanımdalardı. Cihanşah ve Yağız sık sık ziyaretime gelirken Meriç sadece bir kere geldi. Onda da Onur perdenin tülleri ile oynarken Emre ayağını kaloriferin bir köşesine dayayıp ikisi birlikte iki saniyede bir Meriç'e göz devirip durdular. Gamze cesetlerin işleri ile uğraşırken bir iki defa ancak gelebildi. Devran ise hiç gelmedi.