Her insan bir yalancıdır. Her insan bir yabancı...
Bize öğretileni yapar, bir yalanı yaşarız hayat boyu. Vakti geldiğinde ise yalan hayatlarımıza yabancılaşırız. İsteyerek ya da zorunda kalarak...
Biz zorunda bırakıldık ve her şey o gün başladı.
Hay...
19 Mart Cuma, 18:15... Başladığımız gün bitiriyoruz 🍁
Selam minik perilerim!
Bunu bir süre boyunca size diyemeyecek olmak içime oturdu şu an... İkinci kitap gelene kadar nerde minik perilerim diyeceğim ben 🤧
Neyse neyse bölümün sonunda konuşuruz uzun uzun. Hadi şimdi hemen kendinize sessiz bir köşe bulun ve hikayemize kaldığı yerden devam edin :,)
Keyifli Okumalar! 🧡
Boool bol yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayalım lütfen ⭐️
*
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Her masal mutlu sonla bitermiş. Bu, peri tozunun masalı olsa bile...
*
Mezuniyet Günü
Geçen gecenin ardından kaç günü daha geride bıraktığımı bilmiyordum fakat şaşkınlığım hala ilk günkü gibiydi. Duyduklarım, Bade'nin anlattıkları... Ne kadar doğruydu?
Bade şu dünya güvenebileceğim son insan olsa yine güvenmezdim. Hele ki bu zamana kadar bana yaptıklarını göz önüne aldığımızda o gece anlattıklarının da bir oyun olup olmadığını kestiremiyordum. Her şey karmakarışıktı artık. Buğuluydu, göremiyordum önümü.
Annemin odaya dalmasıyla tüm düşünceler zihnimi terk ederken irkilerek bakışlarımı odamın kapısına doğru çevirdim.
Yatağın ortasında oturmuş öylece boş boş anneme bakarken kaşlarının çatıldığını gördüm.
"Ne yapıyorsun Peri?" diye sorduğunda ne söylemek istediğini anlamamış gibi yaparak kaşlarımı kaldırdım.
"Oturuyorum," dedim ve sevimli görünebilmek için hafifçe sırıttım.
"Kızım, bugün ne günü?" diye azarladığında kaşlarımı çattım.
"Bilmem," diyerek omuz silktim. "Günlerden biri işte... Önemli bir gün mü yoksa?" diye sorduğumda bugünün pek ala hangi gün olduğunu biliyordum. Birkaç saat sonra mezuniyet balosu vardı ve ben saatler önce uyanmış olmama rağmen kılımı bile kıpırdatmadan hazırlanmak için kullanmam gereken zamanımın çoğunu yatakta geçirmiştim. Hem de hiçbir şey yapmadan.
"Peri!" derken öfkeyle dişlerini sıkmıştı ve yüz ifadesi istemsizce sırıtmama neden oldu. "Beni sinir etmeye mi çalışıyorsun sen?"
"Hayır," dedim sakince omuz silkerek. "Sadece mezuniyet balosuna falan katılmak istemiyorum, hepsi bu!" diye açıklarken gülüşüm kaybolmuştu bile.
"Ne yapacaksın?" diye bağırdı. "Ömür boyu yatağından çıkmadan mı yaşayacaksın?"
