Group B meets Group A (the maze runner)

Epiloog.

Geeuwend word ik wakker, ik kijk om me heen en zie de andere meisjes liggen. De herinneringen van de voorbije dagen stromen mijn hoofd binnen, maar er klopt iets niet. Het heeft allemaal een wazig randje rond zich, alsof het niet mijn herinneringen zijn. Rachel is dood, ze is vermoord door Beth, het klopt niet. Om me heen hoor ik gegeeuw en gezucht, de rest wordt ook wakker. Ik klim naar beneden van mijn stapelbed en merk dat Harriet naar boven ligt te kijken. Ze fronst, ik ga naast haar zitten. 'Hey.' zeg ik. 'Hey.' zegt ze. Ze gaat recht zitten en kijkt me aan. 'Er is iets raars met mijn hoofd.' zegt ze, dus zij heeft het ook. 'Klopt het ook niet bij jou?' vraag ik. Ze knikt. Dit is te vreemd voor woorden. Wat is er gebeurd? Ik kijk om me heen en merk dat de andere meiden ook wakker worden, stilletjes sta ik op en loop naar de deur, achter mij hoor ik ook geschuifel en de anderen die wakker zijn komen achter ons aan.

Ik kijk om me heen, de zaal komt me wel bekend voor en mijn herinneringen zeggen dat we hier gisteren pizza hadden gegeten. Toch is het net alsof ik hier nog nooit ben geweest. Olive loopt langs me heen en loopt richting een deur. Aris denk ik, maar weeral klinkt het verkeerd. Snel loop ik achter Olive aan, ze klopt luidruchtig op de deur. 'Aris!' roept ze uit, maar er komt geen antwoord. 'Misschien slaapt hij.' zeg ik. Olive klopt nog eens ongeduldig, ze doet me aan iemand herinneren, maar ik zie enkel een wazige schim voor me. Geen naam, geen gezicht. Waarom doet Aris nu niet open? Dan besef ik iets, waar is Rachel? Met een schok weet ik het, ze was vermoord door Beth, mijn adem stokt even, maar snel zet ik het van me af. Nu was niet het moment. 'Aris!' roep ik nu ook en klop ook op de deur, mijn hand gaat naar de deurknop en ik probeer de deur te openen, maar hij zit vast. Meer meisjes komen rond ons staan. Ik voel de paniek in me opstijgen en tevergeefs begin ik tegen de deur te beuken, maar er komt geen beweging in. Mijn schouder begint pijn te doen en kreunend stap ik weg van de deur. 'What the shuck!' roep ik uit. Zit Aris opgesloten of erger? Harriet komt aangelopen met een brandblusser, ze slaat de klink weg en krakend komt het slot mee. De deur zwaait open en we stormen binnen.

Een meisje met zwart haar ligt in het bed van Aris. Ik herken haar vaag en blijf ongemakkelijk staan. Het meisje geeuwt en komt wakker, sloom gaat ze rechtzetten in bed, ze wrijft de slaap uit haar ogen. Verbaasd ziet ze ons staan, waarna ze haar armen voor haar houdt. Beschermend. 'Wie ben jij?' vraagt Olive. 'Wie zijn jullie?' vraagt ze terug. Fronsend kijk ik haar aan en in mijn ooghoek zie ik Harriet hetzelfde doen. 'Aangezien dat wij met meer zijn, zal jij het toch eerst moeten vertellen.' zegt Olive. Het meisje kijkt haar kwaad aan. 'Ik ben Teresa.' zegt ze. De naam klinkt bekend. 'Waar is Aris?' flap ik eruit. Ze kijkt me verward aan en ik zie aan haar gezicht dat zij me ook herkend. 'Wie?' Ik zucht. 'Ik ben Sonya.' zeg ik, zonder dat ze het heeft gevraagd. Na mij stelt de rest zich ook voor.

Teresa vertelt over de groep jongens waarbij ze had geleefd. Ze verteld alles. De namen klinken bekend in mijn oren, vooral twee, Minho en Newt. Misschien had ik ze wel gekend in mijn leven voor de korf. Wie zou het zeggen? Wicked in elk geval niet. We zitten allemaal samen in de kamer van Teresa, Olive vertelt nu ons verhaal en ondertussen bekijk ik de rest. Mijn blik valt op iets zwarts in de nek van Teresa. 'Wat is dat?' vraag ik als Olive uitgepraat is. Teresa grijpt naar haar nek. 'Wat?' vraagt ze. Ik loop naar haar toe en doe haar haar aan de kant. 'De verrader' staat er getatoeerd op haar. Teresa grijpt naar haar nek en loopt richting de badkamer, ik loop haar achterna. Verbaasd staat ze te kijken naar haar tatoeage, ik bekijk mezelf in de spiegel. Ik zie er vermoeid uit. 'Heb jij dat ook?' vraagt Teresa en ze doet mijn haar al aan de kant. Met open mond zie ik hoe er ook bij mij een tatoeage tevoorschijn komt. 'De leider.' staat er. 'What the shuck?' zeg ik. Hoe is dat er gekomen? Teresa richt zich tot mij, ze houdt haar hoofd schuin. 'Waarom herken ik jou?' zegt ze. 'Ik weet het niet.' fluister ik, ik herken haar ook, maar waarom? 

De volgende dagen waren rampzalig. Onze redders hadden dood in de eetzaal gehangen, daarna waren ze verdwenen. Cranks waren achter de tralies in de slaapkamer verschenen, die zijn nu ook al verdwenen. We waren bijna omgekomen van de honger, maar toen was er voedsel verschenen. Nu zit ik samen met de andere meisjes op de grond voor de rattenman, hij vertelt over de volgende fase. We moeten de schroeiproeven zien te overleven. Morgen vertrekken we. De rattenman zegt ook dat we Thomas moeten vermoorden, een jongen van Groep A. Ik wil dat niet doen, het is net alsof ik die jongen ken, maar mijn geheugen laat me nog steeds in de steek.

Einde...

A/N: Bedankt allemaal om dit verhaal helemaal uit te lezen, jullie zijn echt fantastisch. Misschien is dit niet het einde dat jullie verwacht hadden, maar nu kunnen jullie zelf verder fantaseren. Alles loopt nu ongeveer hetzelfde als dat er in de boeken van James Dashner gebeurt, dus die moet je zeker lezen. Waag het niet om dit verhaal te kopiëren of mijn ideeën te stelen, ik heb er zelf veel werk in gestoken. :) Nog eens bedankt allemaal om dit te lezen :) Hou van jullie xoxoxo

Lees ook zeker mijn andere verhalen :) :) :)