Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Herkese yepyeni ve upuzun bir bölümden merhaba! Bölüme başlamadan oy verirseniz çok çok sevinirim, satır aralarına yorum yapmayı ve görüşlerinizi bildirmeyi unutmayın.
Orucumuzu açın diye bekledim, gecikme için kusura bakmayın.✨
Bir adam varmış, biraz deliymiş. Hiç kabul görmediği bu dünyaya inat, çiçekli pencereleri varmış. Bir gün çiçekleri yakmış adam, kendisini de orada asmış.
Bir kadın varmış, dünyayı hiç kabul görmeyen adama aşık. Hayatını güle oynaya yaşayan, dünyayı, yaşamayı çok seven. Çiçekli pencereleri olan adam ölmüş bir gün. Hayatını güle oynaya yaşayan kadın gülmez olmuş bir daha. Sonra kadının bir kızı varmış, o da severmiş çiçekli pencereleri.
Gökyüzünde uçan uçurtmaları kovalar, arkadaşlarıyla saklambaç oynayıp çiçeklerle konuşurmuş küçük kız. Çiçeklerle konuşan kızın eline bir diken batmış sonra, çok ağlamış küçük kız. Sonra kadın gelmiş, çiçekleri yakmış, ama öldürmemiş kendini bu genç kadın. Küçük kızı için yaşamayı seçip, göğüs germiş her zorluğa...
Kendimi yaşıyor gibi değil, sıkışmış gibi hissediyorum çoğu zaman. Bu eve, bu yola, bu hayallere, bu hayata bile. Sebep olmadığım, elimde olmayan, iradem dışındaki şeylerin bedelini yıllardır ödemekle bitmedi. Annem 'bazı şeylerin insanı mezara kadar takip ettiğini' söylemişti. Sanırım her konuda olduğu gibi bu konuda da haklıydı.
Özlediğim şeyler vardı mesela. Bana bakıp beni büyüten gözleri, ruhumu ferahlatan cümleleri vardı. Ne bileyim işte beni bu zindanda meşgul eden sözleri vardı. Uzun yıllar gözümün önünden gitmemişti babamın cansız bedeni. Uzun dakikalar izlemiştim o tavanda asılı duran ipi. Zamanla hafifledi acılarım, yorgunluğum. Geçmedi, unutulmadı ama bir şekilde hafifledi işte.
Şimdilerdeyse daha iyiydim fakat hayata karşı bir boş vermişliğim vardı. Ergenlik zamanlarımı babamın mezarının yerini bulmakla harcadığım için yaşıtlarıma nazaran heyecan dolu bir çocukluk geçirememiştim. Şimdiki boş vermişliğim, bir zamanlar önemsenmemişliğimin sonucuydu. Dört yıl boyunca aradım babamın mezarını, yerini söylemedi annem. O zamanlar çok acısının olduğunu düşünerek fazla üstüne gitmemiştim fakat şimdi anlıyordum ki; bunun sebebi acı değildi unutmayı istediğindendi. Unutmak istiyordu babamı. İlk aşkını, umutlarını, gülümsemelerini, kahkahalarını, göz yaşlarını. Bütün hayatını unutmak istiyordu.
