dönüp duruyorum kafamın içinde,
aynadaki yansımam
boğazında zincirler taşıyan bir fare
gökyüzünü görebildiğini sanıyor hapsolduğu delikten,
gördüğü tek şeyin kendini asacağı tavan olduğunun
bilincinde olmadan.
perdelerin kapattığı karanlık odada
yüzüne yansıyan güneşle bana bakıyorsun,
odada sadece ben varmışım gibi.
ve gözlerindeki yansımam
dünyayı kurtaran bir tanrı
gözlerinde sonsuza kadar var olabileceğimi sanıyorum,
göz kapaklarını kapattığın an yok olacağımın
bilincindeyken.
hem bu kadar aşağılık,
hem bu kadar kutsal
nasıl olunurdu ki?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ve o güneşti
Poetryve o güneşti. ne zaman dökülse dudaklarından kelimeler, iterdi ruhumu okyanusa. boğulan ciğerlerime rağmen, kalbim atardı.
