Hikayemize devam etmeden önce yıldızları yakmayı unutmayalım 🌟
Oy ve yorumlarınızın, özellikle paragraf yorumlarının ne kadar motive ettiğini söylemek ve onları bol bol görmek isterim 😌
Keyifli okumalar!
*
Teslim Olmak
*
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Günün birinde çok mutlu olacağıma inanırdım hep.
Çok fazla hayalim, yaşamak istediğim çok büyük ve uzun bir hayat var. Görmek istediğim yerler, dinlemek istediğim şarkılar, tanımak istediğim insanlar, tatmak istediğim duygular... Tek başıma yürüyeceğim yollar, geçeceğim sokaklar vardı. Deliler gibi eğlendiğim bir konser çıkışı çimenlere oturup öylece etrafı izleyeceğim geceler... Edineceğim dostluklar... Kısacası dolu dolu yaşayacağım bir hayat var ve ben bunun, aşağılık bir adam tarafından ellerimden çekilip alınmasını istemiyordum.
Her şeyimi kaybetmiş, dibe vurmuştum. Önümdeki günlerde mutluluğu tadacağım bile meçhulken... Berbat bir hayat yaşamama bile izin verilmiyordu şimdi.
Yaşamak zor olan derlerdi. Ölmek ise kolay olanı... Doğruydu. Bir dakika önce sıkıca tutunduğun, yaşamak istediğin hayattan; bir dakika sonra öyle bir şey yaşardın ki... Ölüp kurtulmak isterdin.
Kaybettiğim bilincim, ruhumun tümüne yayılan bir karanlığa kapı aralamıştı. Hiçliğin ortasında kaybolup giderken son hatırladıklarım kalbimin üzerinde taşıyamayacağım kadar büyük bir yük oluşturmaktan başka bir işe yaramıyordu.
Nefretle hatırladığım yüz... Tiksinerek hatırladığım dokunuşları... Böyle mi hissediyorlardı sahi? Bu kadar çok mu acıyordu canları? Çaresizlik dişlerini geçirdiğinde bedenine, ruhu sonsuz bir ızdırabın içine mi düşüyordu böyle?
Bilincimin yerine gelmesini istemiyordum artık. Ne kadar süre geçti, neler yaşadığımı bilmiyor ve öğrenmekte istemiyordum. O aşağılık tarafından kirlendiyse bedenim, Melisa gibi ben de ölmek istiyordum.
En güzel anılarım zihnimin ücra köşelerinden çıkmış koşturuyordu. Ve hepsi bir bir kirleniyordu karanlığın pençesinde... Terk ediyorlardı zihnimi. Kafamın içindeki kargaşaya esir düşüyor, hiç yaşanmamış gibi yok oluyorlardı.
Kulaklarımda bir uğultu... Sonuma doğru koşarken kesilen nefesimin hırıltısı gibiydi.
Zihnimin en uzak yerlerinden yankılanan bir ses, net bir şekilde kendimi bırakmamam gerektiğini söylüyor ve benden ne pahasına olursa olsun savaşmamı istiyordu. Tam o an Melisa gibi ölmek değil, o ve onun gibi kadınlar için savaşmam gerektiğini idrak etmem zorla da olsa gözlerimi aralayacak gücü bulmamı sağlamıştı.
