မဂၤလာပြဲက်င္းပရာ နန္းရင္ျပင္ထိေရာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္လွမ္းရမည့္ ေလွကားထစ္တို႔က ရာခ်ီရွိသည္။ ပုဝါနီေၾကာင့္ ျမင္ကြင္းက မရွင္းသည့္အျပင္ ဝတ္ရံုကို တက္မနင္းမိေအာင္လည္း ထိန္းရေသးသည္။ တြဲကိုင္ထားသည့္ လက္ကိုလႊတ္ၿပီး ဝတ္ရံုကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္မကာ ေလွကားထစ္မ်ားေပၚ ေျပးလႊားသြားလိုက္ခ်င္ေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္ကူးက စိတ္ကူးပါေလ။ နန္းရင္ျပင္ႏွင့္ နီးကပ္လာေလေလ ရာထူးႀကီးငယ္အလိုက္ စီတန္းရပ္ေနေသာ အမတ္မ်ား၊ အရာရွိမ်ားႏွင့္ ဖိတ္ေခၚထားေသာ ဧည့္သည္တို႔က တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီတြင္ သူမတို႔ယွဥ္တြဲလာသည္ကို ၾကည့္ရင္း ခ်ီးက်ဴးေထာပနာျပဳၾကသည္။ ရင္ျပင္ထိပ္ရွိ စင္ျမင့္ေပၚသုိ႔ေရာက္သည္ႏွင့္ မင္းႀကီးကို ဂါရဝျပဳရသည္။ မင္းႀကီးက အခ်က္ျပလုိက္သည္ႏွင့္
"မဂၤလာအခမ္းအနား စတင္မယ္…."
ကုန္းကုန္းတစ္ဦးက အခမ္းအနားစေၾကာင္း ေၾကညာၿပီးသည္ႏွင့္ နန္းဓေလ့ထံုးစံအတိုင္း တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ ျပဳလုပ္သြားၾကသည္။ မို႔ရန္က သူတို႔ေျပာသည့္အတိုင္း လိုက္လုပ္ေနေသာ္လည္း စိတ္ႏွင့္လူ မကပ္ေနသည့္အတြက္ အမွားအယြင္းမ်ား လုပ္မိသည္ႏွင့္ မိမိကို ဝိုင္းကူေပးေသာ အပ်ိဳေတာ္မ်ား၊ ကုန္းကုန္းမ်ားေၾကာင့္သာ အရွက္မကြဲခဲ့။ တစ္နာရီခန္႔မွ်ၾကာၿပီးေနာက္ ေနာက္ဆံုးအစီအစဥ္ကိုေရာက္လာသည္။ ထိုအစီအစဥ္နားေရာက္ေလေလ မုိ႔ရန္ ဒူးတုန္ေလေလပင္။ ေနာက္ဆုတ္လုိ႔လည္း မရေတာ့။
"မိုးေျမကို ကန္ေတာ့မယ္….."
"မိဘကို ကန္ေတာ့မယ္…."
"ဇနီးေမာင္ႏွံအခ်င္းခ်င္း ကန္ေတာ့မယ္…."
မိုးေျမနွင့္ မိဘကို ကန္ေတာ့တာက စိတ္ထဲမထားဘဲ ကန္ေတာ့လို႔ရေသးသည္။ ေနာက္ဆံုးကန္ေတာ့သည့္ အခါတြင္မေတာ့ မို႔ရန္ ခံျပင္းစိတ္မ်ားဝင္လာသည္။ သူမေနထိုင္ရာ ၂၁ရာစုတြင္လည္း ရည္းစားကို ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ထားဖူးသည္မရွိ။ လက္ေလးကိုင္ရံုအဆင့္ေလာက္သာ တဲြခဲ့သည္။ သူမကို ႏွလံုးခုန္ျမန္ေစၿပီး ကိုယ္တိုင္ကလည္း ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ႀကိဳက္ဖူးသည့္ အမ်ိဳးသားကိုေတာင္ မရွာေတြ႔ေသး။ ေရွးေဟာင္းေခတ္ကို ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့သူ ရွာဖို႔ေတာင္ ေဝးစြ။ အသက္လုေျပးလႊားေနရသည္က မ်ားသည့္အတြက္ ခ်စ္သူဆိုတာ ဘာမွန္းေတာင္ မသိလုိက္၊ ရင္ေတာင္ မခုန္ခဲ့ရ။ အခုေတာ့… ေရွးေဟာင္းေခတ္ကိုလည္း မသြားခ်င္ဘဲ ေရာက္သြားသည့္အျပင္ ေယာကၤ်ားပါ ေနရင္းထိုင္ရင္း အေခ်ာင္ရေတာ့မည္။
YOU ARE READING
ၾကင္ယာေတာ္ "မို႔ရန္"
Historical Fictionအခ်ိန္ခရီးသြားျခင္းက တကယ္ပဲ ရွိတာလား.... ပတ္ဝန္းက်င္က လႈပ္ရွားသြားလာေနသည့္ လူမ်ားက သူမကို "ဒါတကယ္ဟုတ္တယ္" ဟု ေျပာေနသလိုလို... မ်က္ဝန္းတို႔ကို မွိတ္လိုက္သည္... "မျဖစ္ႏိုင္တာ..." (BL မဟုတ္ပါ :\ ) (My OC)
