küçük işlerin adamı ve ebruli~yizhan

1| Yolları karıştırmayan Yibo.

"Yaşlı adam günaydın!"

Xiao Zhan kendi dünyasını yarattığı küçük antika dükkanının kapısındaki küçük kara tahtaya bir şeyler karalarken, apartmandan çıkan genç gür sesiyle bağırmıştı. Ona bakmadan nasıl bir kılıkta olduğunu biliyordu, bu yüzden işine devam ederken şöyle konuştu.

"Gözlerindeki makyaj eşit olmamış Yibo, ve gömleğinin düğmelerini yeniden kontrol etsen iyi edersin."

Renkli, desenleri göz alan gömleğindeki yanlış iliklenmiş düğmeyi düzeltmeden yakasını çekiştiren Yibo koşturarak sakince  işine devam eden adama yaklaştı. Evet, hem kıyafetine hem de makyajına çok özenmemişti. Fakat böyle küçük detaylardan fark edilmek onu geçmişe götürüyor, çocukken oynadığı saklambaç oyunlarında erkenden yakalanmış gibi hissettiriyordu. Hem çocukken hem de şimdi, 22 yaşındayken sona kalmak ve hiç bulunmamak isteyen birisi için her küçük noktadan bulunmak sinir bozucu oluyordu.

"Yüzüme bakmadın bile! Uydurma tamam mı?"

Zhan yanında tepinen gencin onun hırçın tavrına karşılık oldukça sakin bir bakış attı. O hep sakin, sessiz usulca işleriyle ilgilenen birisiydi ve onun bu halleri, basit bir tabirle ortam çocuğu olan üniversiteli Wang Yibo'yu hayrete düşürüyordu. Ayrıca bu sessiz, kimse tarafından fark edilmeyen sakin yaşam onu nedendir bilinmez deliye çeviriyordu.  

Bu yüzden Yibo, her zaman Xiao Zhan ile uğraşarak onunla kendince alaylar ediyor, canını sıkacak işler yapıyor ve yine kendince onu ciddiye almıyordu.

Biraz aradan sonra Zhan hafif eğlenen bir halde cevap verdi ona. Yüzünde güçsüz ama huzurlu bir gülümseme vardı. "Dün eve sarhoş geldin, geceden kalma olduğunda makyajın eşit olmuyor Yibo. " Kaşlarını çatarak bakan gence gözlüğünün üzerinden bilmiş bir bakış atarak işine geri döndü. "Bunu sen de biliyorsun."

Yibo inatçıydı. Mümkün değil kabul etmezdi böyle şeyleri. Üstelik Xiao Zhan gibi bir adamın varlığına inanamıyor, onu çok iyi tanıyor olmasına bazı zamanlar tahammülü sıfır oluyordu.

"Bilmiyorum hiçbir şey, yine kafanda kuruyorsun yaşlı adam. "Diye konuştu. Ardından konuşmasına devam etmeden önce hırçın ve öfkeli tavrını kenara bıraktı birden.Cama yaslanırken bu sefer de çarpık gülüşünü sundu yanındaki bedene. Sesindeki tınıdan dalga geçtiği ve  Zhan'ı sinir etmeye çalıştığı açıkça belli oluyordu. "Hem sen bilmezsin bu işleri, senin zamanında yalnızca kadınlar makyaj yapıyordu diye biliyorum ben. "

Ciddiyetsiz gülüşü yüzünden büyüdü ve gözlerini kısarak hala azimle işine devam eden adama yaklaştı.

"Hani 60'lar, 70'lerden bahsediyorum yaşlı adam."

Zhan durup kaşlarını kaldırarak ona baktı. Bu lafları kaç kez duyduğunun sayısını unutmuştu, bıkkınlık gözlerinden okunuyordu. Yibo bir şekilde onu sinirlendiremeyeceğini bilse de cama biraz daha yaslandı ve umursamaz bir halde göğsünde birleştirdiği kollarını bozmadan hafifçe elini kaldırıp tırnaklarını inceledi.

"Yoksa yanılıyor muyum Zhan bey? Yoksa 50'ler mi demeliydim?"

Xiao Zhan ona karşılık gözlerini devirdi. Yibo dükkanın üstündeki daireye taşındığından beri yani iki yıldır her gün onunla uğraşıyordu. O ise, her gün arkadaşlarıyla takılan ve asla düzgün bir hayat yaşamayan genci seyrediyordu gözünün önünde olduğu vakitlerde. Onu tanıyordu, onu biliyordu çünkü Yibo, kimseler bilmese de tüm dünya dillerinde aynı harflerle yazılan ve aynı anlama gelen bir kelime gibiydi.

"Okuluna geç kalacaksın ve bugünkü derste bir daha yok yazılırsan kalacaksın. "

Panoya çizmekte olduğu resmin sonuna yaklaşırken tekdüze bir sesle söylediği bu cümle yanındaki bedeni yeniden öfkeye boğmuştu. Yibo ciddiye alınmadığını düşünürken bir yandan da sinirlenen tek kişinin o olmasına içerliyordu kendisinden  habersiz.