GÜZEŞTE || YARI TEXTİNG

5. RASTLAMAK

Herkese merhaba! Nasılsınız? Nasıl gidiyor hikayemiz?

Bölüm şarkısı: lil zey, heveslenmem

Rastlamak: Hiç ummadığı, düşünmediği halde karşılaşmak.

**
"Tük." dedim mendili alıp göz yaşlarımı sildim.

"Ufacık duruyorsunuz, kaç yaşındasınız? Aileniz nerede?" dedikten sonra boşluğuna gelmiş olacak ki, sorusuna dayalı pişmanlığını gözle görülür şekilde görmüştüm.

"Burada." dedim tıpkı ufacık bir çocuk gibi arkamdaki kabristanı işaret ettim. Sanki o bana ufacık dediğinde ben ufacık olmuştum. Buruk bir gülümse geçti dudaklarından. Elini uzattı, elleri kocamandı.

"Teşekkür ederim." diye fısıldadım. Olumlu anlamda başını salladı.

"Başınız sağ olsun." dedim burukça gülümseyerek. Az önce hıçkıra hıçkıra ağlayan ben şimdi göz yaşlarımı gülüşlerime doldurmuştum sanki. Gözleri koyu kahveydi, insanın içine işleyen derin bakışları vardı. Kemikli yüz hatları kusursuzdu. Sert bir mizacı vardı.

"Sizinde." dedi ve, "İsterseniz bekleyin gideceğiniz yere bırakayım." dedi. Sanırım gerçekten ufacık olduğumu düşünüyordu. Bunun için onu suçlayamazdım. Ufacık bir kızdım, üstelik yüzümde oldukça minyondu.

"Yok, teşekkür ederim. Ben kendim giderim." dedim. Boyu oldukça uzun olduğu için başımı kaldırarak söylemek durumunda kalmıştım.

"Israr ediyorum." dediğinde kalbimde bir yerde ümidini hiçbir zaman yitirmeyen çocuk mutlulukla ellerini çırpmıştı. İki gün önce onu gördüğümden bu yana sanki daha da kaslanmıştı. Aktif spor yapan biriydi.

"Pekala." dedim ve kabristana giren Çağatay'ı beklemeye koyuldum. Ne garip değil mi? Onun buraya geleceğini biliyordum. Ama içimdeki acı onu görme ihtimalimi bile unutturmuştu bana.

Çağatay, başarılı bir iş adamı ama aynı zamanda hovarda... Bazı hikayeler yazılmadan bellidir, evet ben onun dengi değilim. Çıtı pıtı bir kızım. Onun kadar zengin değilim. Belki de başka insanlarız. Ama kalbim dinlemiyordu ki. İlle de Çağatay. İlle de Çağatay.

İlahi gönlüm, yok muydu başkasını sevmemiz?

*
Bölüm sonu.