Chapter 10

19.8K 745 107
                                    

NAPABUNTONG-HININGA si Ruckus habang nakatanaw sa labas ng bintana ng opisina niya sa Crown's electronics.

It's been two months since he last time saw Sunset and until now he can't forget about her. He's constantly thinking about where she is and how is she doing. He's even worried.

Nagtagis ang bagang niya.

Ilang beses niya ng tinanong ang magulang niya kung saan nila inilipat si Sunset pero walang sagot ang mga ito

Dahil sa inis niya ay ayaw niyang makipag-usap sa mga ito ngayon. He knew he was acting like an arse but— damn it! He just wants to know where they transferred Sunset and if she's okay. Is it hard to answer? Is it too much to ask?

Bumalik siya pagkakaupo sa swivel chair niya at nagsindi ng sigarilyo. Nagsalin rin siya ng alak sa baso na nasa mesa niya.

This has been his life. Smoking and drinking while working. Ruckus can't stop. It's his way to steam off his anger and frustration.

Frustration of not knowing Sunset's whereabouts but the fact that he cares and worries so much for her.

Tang'na, kriminal tapos ganito ang nararamdaman niya sa babaeng iyon. Para niya na rin sinaktan ang mga bata sa orphanage niya na biktima ng mga kriminal. Siguradong pagnalaman ng mga bata na nagkakaganito siya dahil sa babaeng tumulong sa isang hayop na nang-aabuso ng inosenteng babae ay masasaktan ang mga ito.

And there's Kalisz and his twin brother.

Ruckus shook his head. He wants to strangle that lovely neck of that bitch for making him feel this way. Damn! That annoying woman.

Dahil sa hindi siya makapag pokus sa trabaho ay umuwi na lang siya matapos sabihin sa sekretarya niya na i-cancel ang mga meeting niya at i-reschedule.

After parking his car in the garage, Ruckus lazily went inside his house and laid down on the sofa in the quiet living room.

Ipinatong niya ang isang braso sa mata niya saka pumikit at agad na pumasok sa isipan niya ang magandang mukha ni Sunset.

Damn it! Nasaan ka na?! Nanggigigil na wika niya sa isipan habang nagtatagis ang bagang. Tang'na, kung alam niya lang na ililipat ito noon ay hindi niya sana ito iniwan. Alam niya sana kung nasaan ito.

"With that tight lips you have, you sure are again angry about something."

Nagsalubong ang kilay ni Ruckus nang marinig ang boses ni Death. Tinanggal niya ang pagkakapatong ng isang braso niya sa mata saka naupo at tumingin kay Death na nakaupo na sa single sofa.

"I didn't hear your footsteps, Death." Ruckus narrowed his eyes on the child.

This child is getting creepy. Geez. How did Death manage to walk like that without him hearing his footsteps?

"Slate taught me how to do it and you were so occupied," Death answered.

As usual, the kid is still sporting that cold and emotionless face with his tone flat. Gustong pumalatak ni Ruckus. Ibang-iba talaga 'to sa kabataan na nasa orphanage niya.

Ruckus nodded after blowing a loud breath. "Have you eaten yet?"

Tumango ito habang mariing nakatingin sa kanya.

"What is it?" Ruckus asked, not liking how the child look at him like he was assessing him.

Death sighed before asking him. "Is it a woman that's making you this way?"

Tamad na sumandal sa sofa si Ruckus at pinatong ang isang braso sa sandalan. "Elaborate what do you mean— this way."

"This way; An arse and a total bastard—"

Ruckus CrownTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon