Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Herkese yepyeni ve uzun bir bölümden merhaba! Umarım yine beğendiğiniz bir bölüm olur ve keyifle okursunuz. Verdiğiniz destekler ve oylar içinyüzbinlerce kez teşekkür ederim.
Bölüme oy vermeyi unutmayın lütfen, ne kadar çok oy, o kadar hızlı yeni bölüm 🌿
YENİ BÖLÜM SINIRI 900 OY.
🖤🕸️🖇️
Aşkın bir bedende ne denli hasar bırakacağını bilemezsiniz. Bu bazen sadece fiziksel olmaz, zihinsel ve ruhsal olarak da izler bırakır. Karan'ın bende ilk bıraktığı izi boynumdaki parmak izleri olmuştu. Evet, inkâr etmiyorum; incinmiştim, korkmuş ve endişelenmiştim. Korkum ve incinmişliğim belki geçmiş, hafiflemişti fakat endişem hala yerindeydi. Bana tekrar saldırmasından değildi bu endişem, aksine Karan'ın sağlık durumuydu. İlaçlarına tekrar ihtiyacı olur mu bilemiyordum ya da bana tekrar zarar verip vermeyeceğini. Bildiğim tek şey varsa o da Karan'ın bu ruhsal dengesizliğinin bir ömür boyu süreceğiydi. Bazen bana sırtını dönüyordu, bunun elbet farkındaydım bazı zamanlar ise fazla dürüsttü. Aramızdaki sınırlar Vecih'teki o malum gecede tamamen silikleşmiş yerine saf bir sevgi ve bağlılık bırakmıştı.
Vecih'te geçirdiğimiz bir hafta hem bana hem de Karan'a epey yaramıştı. Dövüş dersleri almış kendimi geliştirmiş ve korunmayı öğrenmiştim. Belki kendimi övdüğüm kadar iyi değildim belki de aksine daha beterdim ama bu durum benim kendimi geliştirdiğim gerçeğini engellemezdi. Karan ise o sırada kendini ya Şahmeran'da buluyordu ya da Şahmeran'ınmekanındaki spor odasında. Oradayken bedeni yine formuna girmiş, fazlalık kilolarını atmıştı. Bedeni artık daha kalıplı ve tapılası görünüyordu. Benimse bedenim bir hayli bitkin düşmüştü bu süreçte; zayıflamış, iştahım kesilmiş ve öfke dolmuştum. Yine de yorulmamış derslerimi almaya devam etmiştim. Bilemiyorum belki de bu yaptıklarım sadece kendime zarardı.
Vecih'te bir hayli güçlendiğimi düşünüyordum fakat şimdi düştüğüm durum bunun epey aksini gösteriyordu. Gökhan; yardım edemediği tüm insanlar yüzünden beni suçluyordu. Üzerime yürümüş bana saldırmaya kalkmıştı. Bu durum normal bir durumda alınılacak bir durum değildi sonuçta ben Karan'ıaffetmiş insandım Gökhan'ıaffetsem ne olurdu ki, değil mi? Ama bu sefer olmazdı. Gökhan'ın az önceki hali tam olarak onu ilk gördüğüm ki haliydi. Kaba, acımasız ve insanları kırmasınıumursamayacak bir ruh halinde. Bana karşı o günden sonra hep nazik olmuştu, yeri gelmiş omuzunda uyumuş, ağlamış, gülmüş, sırrını paylaşmıştı. Şimdi ise ağladığı omuzu geri püskürtüyordu. Bir nevi canımı yakıyordu bakışları.
