တိမ်ပြိုတွေငိုတဲ့အခါ

Part 3(Zawgyi)

ေနာက္တစ္ေန႔ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ဂြၽန္.. သူမကို လိုက္႐ွာမိသည္။ အခန္းေတြအကုန္လုံး တစ္ခန္း၀င္ တစ္ခန္းထြက္ လိုက္ၾကည့္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူမကို မေတြ႕ ...။

ဂြၽန္လည္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ အခန္းထဲျပန္၀င္ကာ.. ခုံမွာ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ ေဘးနားက ဂြၽန္႔သူငယ္ခ်င္း.. ဟိန္းျပည့္စုံ ကေတာ့ ဂြၽန္႔လက္ေမာင္းကို ေျဖာင္းခနဲလႊဲ႐ိုက္ရင္း...

' ေဟ့ေကာင္... မင္းသန္႔ဂြၽန္.. ဘာျဖစ္လာတာလဲ..။ မင္းၾကည့္ရတာ.. တိုက္ပြဲက်လာတဲ့႐ုပ္နဲ႔...'

ဂြၽန္က စားပြဲခုံေပၚ ေခါင္းေမွာက္ကာ အိပ္ခ်လိုက္ရင္း.. တံခါး၀ကို ၾကည့္ေနလိုက္သည္။

' မဟုတ္ပါဘူး... ငါ လူတစ္ေယာက္ကို႐ွာေနတာ..'

' ဘယ္သူလဲ...'

' ငါလဲ မသိဘူး...'

' ဟင္... မသိတဲ့သူကို ဘာလို႔႐ွာေနတာလဲ..'

' မသိလို႔ ႐ွာေနတာေပါ့...'

ျပည့္စုံကေတာ့ ဂြၽန္႔ကို လက္ေျမႇာက္ကာ ဘာမွဆက္မေမးဘဲ ေနသည္။ ဂြၽန္ကေတာ့.. တိတ္ဆိတ္ၿမဲ...။

ျပည့္စုံလည္း မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ စကားျပန္ဆက္သည္။

' ေယာက်္ားေလးလား.. မိန္းကေလးလား..'

ဂြၽန္က ခ်က္ခ်င္းမေျဖဘဲ တစ္ေယာက္ထဲ က်ိတ္ျပဳံးကာ တီးတိုးစြာေရ႐ြတ္လိုက္သည္။

' ငါးပူတင္း....'

' ဘာ... ဘာလို႔ ငါးပူတင္းကို ေက်ာင္းမွာ လာ႐ွာတာလဲ.. ေဈးထဲမွာ သြားၾကည့္ပါလား..'

ဂြၽန္လည္း စိတ္ညစ္လာကာ ေခါင္းတစ္ခ်က္ကုတ္လိုက္ရင္း..

' ဟာ... မင္းကလဲတစ္မ်ိဳး.. မသိရင္ မသိသလိုေန..'

' မသိလို႔ ေမးေနတာေပါ့...'

' ေအး... အဲ့ဒီမသိတဲ့အတိုင္း ေနပါဆိုေန..'

' မသိတဲ့အရာကို သိေအာင္ႀကိဳးစားတဲ့သူက.. ပညာ႐ွိတဲ့...'

' အာ... ေတာ္ၿပီ... မင္းရဲ႕ ဒႆနေတြ နား‌မေထာင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး..'

ဂြၽန္က ႐ုတ္တရက္ အခန္းတံခါး၀ကေန ဖိနပ္အသစ္ေလးနဲ႔ ၀င္လာတဲ့ သူမကိုလွမ္းေတြ႕လိုက္သည္။