Pay Attention To Me [Myanmar Translation]

Chapter - 27

၀င်စပြုနေပြီဖြစ်တဲ့နေလုံးကြီးရဲ့လက်ကျန် အလင်းရောင်နီနီအောက်မှာ လူနှစ်ယောက်ရပ်နေကြတယ်၊ တစ်ယောက်က အတွင်း တစ်‌ယောက်က convenience storeအပြင်မှာ၊ နှစ်ယောက်စလုံးက ငြိမ်သက်နေကြပြီး တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်နေကြလေရဲ့။

‘’.....’’ 

‘’.....’’

ကျန့်ယောင်သက်ပြင်းကိုအရှည်ကြီးချလိုက်ပြီးမှ ဝန်ခံတော့သည်။
‘’ငါဆိုတာငါပါ၊ မီးပန်းလေးရဲ့ရောင်စုံကာလာ~~~”
( T/n : Leslie Cheungရဲ့ I am what I am သီချင်းကိုဆိုနေတာပါ၊ ဘာသာပြန်တဲ့သူက ကာရန်ကိုက်အောင် လျှောက်ရွှီးထားတာပါ🤭)

‘’.....’’

ရင်းချဲယ်လည်း ပြန်တွေးကြည့်တော့မှ ဘာကိစ္စ ဒီလိုကြောင်တောင်တောင်မေးခွန်းမျိုးထုတ်မေးမိမှန်း သူ့ကိုယ်သူလည်း မသိတော့ပေ၊ သူ့ကိုကန်ထုတ်လိုက်သည်။
‘’ထွက်သွား’’

Class 1က သူတို့သင်္ချာဆရာမကိုတိုင်ကြားလိုက်သည့်သတင်းဟာ နောက်တစ်နေ့တွင်ပဲ သူတို့နှစ်တွေတစ်တန်းလုံးဆီပျံ့နှံ့သွားလေသည်။ ဒီလိုအရွယ်ကျောင်းသားတွေဟာ အနည်းငယ် ကလန်ကဆန်သဘောထားမျိုး၊ အထက်က အာဏာကို စိန်ခေါ်ချင်တာမျိုးတွေရှိကြသည်။ ကျောင်းသားတွေအနေနှင့် ဆရာဖြစ်သူကိုပြန်လည်တိုင်ကြားသည့်အဖြစ်မျိုးဟာ First Highမှာ မကြုံစဖူးဖြစ်ရပ်မျိုးပင်၊ ထို့ကြောင့် ဇာတ်လမ်းမှာအရမ်းကို မိမိုက်ပြီး သောက်ရမ်းအံ့သြဖွယ်ဖြစ်နေတော့သည်။

‘’ဒီအတန်းထဲမှာ‌ဖြစ်ရတာ အရမ်းကိုဂုဏ်ယူစရာကောင်းကြောင်း ငါ ပထမဆုံးအကြိမ်ခံစားမိလိုက်တာပဲ”
ကျန်းခဲ့ကပြောသည်။
‘’အခုဆို ငါခေါင်းမော့ရင်ကော့ပြီးသွားနိုင်ပြီကွ”

‘’ခုဆို ငါအပြင်သွားလိုက်တိုင်း လူတိုင်းကဝိုင်းကြည့်နေသလိုပဲခံစားရတယ်’’
ဟန်မုန့်က ဆံပင်ကို သလိုက်ပြီး
‘’ဒါပေမယ့်လည်း အဲ့တာဒီကိစ္စနဲ့တော့ မဆိုင်ပါဘူးလေ၊ ငါကိုယ်က နဂိုတည်းက ပင်ကိုယ်ချောကြီးဖြစ်နေတာကိုး”

ချန်ရင်းရင်း : ‘’ဝေါ့ ငါတော့ အန်ထွက်တော့မယ်၊ နင်တို့နှစ်ယောက်ကို သတိပေးလိုက်မယ်နော်၊ ဒီနေ့က သောကြာနေ့ နှစ်ဝက်စာမေးပွဲအဆင့်တွေက ထွက်တော့မယ်လို့ လောင်ဝူပြောတယ် မိဘတွေအိမ်ကိုပို့မှာတဲ့၊ နင်တို့အိမ်ပြန်ရောက်ရင် မိဘတွေက သောင်းသောင်းဖျဖျကြိုဆိုတော့မှာ သေချာတယ်”