Babysitting the Billionaire

Kabanata 32

Restored copy/deleted comments/Let's make new memories :)

Kabanata 32

ANG AKING MGA kamay ay nakahawak ngayon sa malamig na rehas. Sa isang iglap, heto ako at nakalaboso. Hindi pa rin talaga mag-sink in sa utak ko na nakakulong na nga ako. Ipinakulong lang naman ako ng mga guwardiya sa pinanggalingan kong building. Sa buong sandali na bitbit ako ng mga puli ay tulala lang ako. Ang nasa isip ko ay ang pamilya ko sa Cebu na siguradong ngayon ay nagsasaya dahil inaakala nila na nagkita, nagkausap at nagkaayos na kami ni Jumbo.

Pero wala nang Jumbo! Wala na siya! Wala na iyong lalaking kahit hindi nagsasalita, kahit napakainosente ay mapagmahal, gentle at mabait. Siya na si Terrence Montemayor-Saavedra. Isa na siyang taong yelo na walang puso at konsensiya. 'Kita mong ginawa sa akin ng maangas na iyon? Sukat ba namang ipakulong niya agad ako? Oo na, malaking issue na pagbato ko sa kanya ng sandwich. At oo na, malaking issue talaga iyon lalo kung makalabas iyon sa media. Pero buti na lang at walang media sa building na iyon dahil ayoko ring malaman nila Mama ang kinahinatnan ko dito sa Maynila.

Mayamaya ay may lumapit sa aking pulis at binuksan ang rehas na pinto. "Laya ka na."

"Po?" Napatingin ako sa lilkod ko, wala namang ibang nakakulong dito maliban sa akin.

"Labas na."

Napalunok ako bago ko inihakbang ang aking mga paa palabas ng kulungan. Bakit malaya na ako?

Pagdating sa reception area ng presinto ay napansin ko ang isang lalaking prenteng nakaupo sa waiting area. Napatayo ito nang makita ako. Nagulat ako nang makilala ko siya. Kabanda siya ni Jumbo!

Si Santi Montemayor!

"Let's go," ani ni Santi bago niya ako tinalikuran.

Hindi na ako nag-inarte, sumunod na agad ako sa kanya. Hmn, halos magkasing tangkad sila ni Jumbo ko.

Really, Rosenda? Jumbo mo? Mapait akong napangiti. Hindi na siya ang Jumbo ko, at kailangan ko na iyong tanggapin sa aking sarili. Mahirap umasa. Isa pa, mahirap mahalin ang bagong katauhan ni Jumbo ngayon... Ibang-iba na siya.

"Faster." Nagulat ako nang bigla akong nilingon ni Santi.

"Ah, sorry! Ito na, ito na." Natataranta akong sumunod sa kanya hanggang sa makarating kami sa parking lot. May chauffeur siya roon na nagbukas ng pintuan para sa amin papasok sa kanyang kotse. Tahimik lang akong tumabi sa kanya sa backseat.

"Sorry about T."

Hindi ako umimik. Bakit siya nagsosorry? Ako nga ang nahihiya sa nagawa ko sa leader nila.

Ilang saglit pa'y naramdaman kong napangiti siya. "But you really are an epic douchebag, huh? Ikaw pa lang ang nakagawa sa kanya ng ganun."

Napapikit ako at napayuko. "Sorry talaga... nadala lang ako. Nainis kasi ako sa kanya."

"It's all right. But then, kanselado na ang Black Ticket mo. Wrong timing ka kasi dahil nagkataong mainit ang ulo niya. 'Know what, hindi niya rin alam na pyinansahan kita ngayon."

"Naku! Baka awayin ka niya?"

Napahalakhak siya. "Every king has a right hand. Hindi niya magagawa sa akin iyon."

Napabuntong-hininga ako. Mabuti pa si Santi, mabait pala talaga. 'Di tulad ng Jumbo na iyon, ang sama ng ugali. Mas gusto ko pa iyong may saltik siya noon at may sakit sa pag-iisip kaysa ngayong tumino nga, may attitude problem naman.

Inabutan ako ni Santi ng envelope kung saan nandon ang ticket na gagamitin ko pabalik ng Cebu. May twenty thousand cash din na kasama ang ticket, iyon daw ang pocket money ko. Ipinaliwanag niya sa akin na inactive na ang Black Ticket ko. Sa isang hotel daw muna ako magpapalipas ng oras at mamayang gabi na ang flight ko. Hanggang dito na lang daw ang maitutulong niya sa akin. Pero bago ako bumaba ng sasakyan niya ay naglakas ako ng loob na humingi sa kanya ng autograph. Kahit kay Santi man lang ay makakuha ako ng autograph para may pasalubong ako paguwi ko.

"Sure."

Napangiti ako. Ang bait niya talaga. "Ahm, okay lang ba kung dito na lang sa suot kong sweater ka pumirma? Wala kasi akong papel e." Tiyak na matutuwa si Mama kapag ibinigay ko sa kanya ang sweater na ito na may pirma ni Santi.