love to hate

-022-

-oleya's pov-

"i'm home" sigaw ko pagkapasok ko sa loob ng bahay dahil kauuwi ko lang galing univ

"andyan ka na pala" napalingon ako sa mga boxes na nakakalat sa living room

"anong ginagawa nyo?" i asked my mom and oliver na nakaupo pa sa carpet

"do you have some pre loved clothes or anything? come on, ayusin mo bilisan mo" ni hindi man lang ako nilingon ni mommy. "i have some, but why?"

"nagpunta dito si heeseung kanina, may charity program pala sila ng family nila bukas sabi ko sasama tayo" nangunot ang noo ko sa sinabi ni mommy.

"tayo? sasama kayo?"

"tomorrow is saturday" but you don't have any time to these kind of stuffs though. anong meron?

"i know. i'll just get my stuffs"

"okay, bilisan mo kasi dadating si heeseung mamaya para kuhanin to" sinunod ko na lang si mommy ka agad. i have some clothes na inilagay ko sa box, books and lumang stuff toys.

binuhat ko na pababa yung box para hindi ko na makita si lee heeseung mamaya kapag pumun- "ako na dyan" napapikit ako ng madiin at hinayaan syang buhatin 'yung box na dala ko

"ito lang ba?" he asked me "yeah"

"dalhin ko lang po ito sa garage namin tita,"  saad ni heeseung kay mommy

"tutulungan ka na ni oleya, ano lang naman to eh.. mga laruan ni oliver" seriously? tinignan ako ni mommy kaya wala akong nagawa kundi ang kuhanin ang box na medyo maliit at magaan sa kamay nya.

"oh.. okay po"

"salamat heeseung, see you tomorrow! good night" heeseung smiled and he waved pa kay oliver bago sya lumabas kaya sumunod ako.

madilim na pala at natagalan pala talaga ako sa pag aayos kanina.

"pakilagay na lang dyan," he pointed the floor using his pouted lips bago nya binuksan ang compartment ng van nila.

"here,"

"ano nga palang laman nito? mabigat ah" why he's acting now na parang hindi kami halos magpatayan kanina?

"books, clothes and some stuff toys" i answered him na lang. "clothes with your size?" i just nodded

"sakto, may mga teenagers din sa orphanage" he smiled. now he's smiling huh

"orphanage?"

"yeah, sa sansrival, mayroon kaming tinutulungan na orphanage"

"madaming kids?"

"makikita mo bukas kung sasama ka, sige na salamat sa tulong mo"

"why are you saying thank you?"

"in behalf sa mga bata sa orphanage, hindi galing sa akin 'yun mismo" sinarado na nya ang pinto nung compartment. hindi ko mapigilan na mapairap sa sagot nya

"don't you think na mas kailangan mo mag sorry?" lumingon sya sa akin at tinaasan pa ako ng kilay. pinakita ko sa kanya ang kamay kong may bandage dahil sa paso

"no, sige na good night" wow, is it really hard to say sorry ba?

"nakakairita ka" bulong ko atsaka nagsimulang maglakad pauwi.

"AY SAME OLEYA!"