Chapter Six

9.3K 414 82
                                    

Victoria


Good fucking grief.

Banana is here again. As usual na nanggugulo sa buhay nang may buhay. Sumama dito kahit wala akong sinasabi at basta ini-invite ang sarili na lagi namang niyang ginagawa.

And now she's with Ashlyn.

Busy for teaching my daughter with her assignment. I should be the one who is doing that not her. Pero matigas talaga ang ulo ng batang 'to. She willingly helps Ash with everything she needs to learn.

And me? Again, watching the two of them. Hindi ko talaga maintindihan until now ang bond na meron silang dalawa. Wala akong magawa kung hindi ang manood na lang sa kanila.

Hindi rin naman sila mapaghiwalay. Paano na lang pag nawala ang batang ito? Hahanapin siya ng anak ko and I can't afford to see my daughter be sad again because of her.

"Mommy, come here!" I raised my eyebrows when Ash excitedly called me. Himala na pinansin ako nito. "Look at this Mommy!"

I sat at her side and look what she was doing and what she wants me to see. A paper.

"Look, Mom! Mama draw you!" I took the paper she gave me and yes, Banana drew me. My face in a fierce one while standing in front of my class. I can't believe she can draw like this.

She draws me huh? What's the point in doing this? But I'll be honest this time.

I appreciated.

"It's beautiful," I commented. I can't be mad or act irritated in front of my daughter and seriously hindi rin naman nakakagalit itong ginawa niyang pag draw sa akin. And then, Banana knows how to draw pala. Magaling naman siya. It is worth appreciating her work. "I didn't know na may nagagawa ka rin palang maayos."

"Nakakasakit ka na ng damdamin Irog a. Tsaka maganda 'yan kasi maganda rin ang iginuhit ko kaya talagang maganda 'yan. Bonggang ganda pa nga." My face heats up when she proudly said that and released a charming smile.

Nag uumpisa na naman siya sa mga kalokohan niya at sa mga salitang hindi ko alam kung saan niya napupulot. Saan ba galing ang isang ito at naligaw sa University namin?

Noong kasing sinundo ko si Ashlyn sa Elementary building kanina ay nakita ko na siya with my daughter. Nagkakatuwaan at naglalaro. Hindi ko alam na pupuntahan pala niya doon ang anak ko.

Wala akong nagawa to let her come with us dahil gaya ng sabi ko kanina ay self-invite ang ginawa niya.

And actually, request na rin ni Ash when I'm about to scold that kid.

How to say no sometimes? But I am talking about Ashlyn's happiness and saying no to her is not on my list.

And seriously, I should be busy at work right now. Pero ang dalawa ang binabantayan ko.

"I'm always beautiful." I rebutted in a duh tone. I'm beautiful, but not beautiful as Alicia. But I want to be confident on my own.

Dahil una, I can't believe that I am comparing myself to a Santillan and a girl named Alexandria that I never met. Who's Alexandria anyway?

Why am I comparing myself to a girl that I never met ba? That's painfully insane. Parang ang tanga ko sa bagay na 'yon.

Tsaka malala atang ikompara ang sarili sa iba. People are different from each other and no need to compare. Masyado akong nagiging insecure which is not a good idea. Baka kung saan pa mapunta ang ganitong thinking ko at kung anong isipin ng bata dito at sabihing nagseselos ako.

Even if I am not. Assuming kasi siya.

"Of course. You always do. You're always beautiful." I didn't know how to react to that.

Banana Crescencio (ViPe Series #2)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon