To be alone (Publish under Ukiyoto Publishing Inc)

08|

"Zinny" nakangiting tawag ni Kenji pag kalabas ko ng klase

Alas sinco na ng hapon pero ngayon lang kami natapos. Ang akala ko nga ay umuwi na ang lalaking ito dahil ang sabi nya ay alas kwatro pa daw tapos ang klase nila.

"Bakit nandito ka pa? Kanina pa tapos klase mo ah". Bungad ko ng makalapit sa pwesto nya

Napakamot naman ito ng ulo. "Oo nga, may inasikaso lang ako kaya nasa library ako kanina.... saktong pag tapos ko ay malapit na ang labasan nyo kaya-" nag kibit balikat ito

Napatango naman ako. "Edi kain na lang tayo". I said smiling

Nag lakad lakad kami hanggang sa makarating sa isang stall. Gabi na at lahat ng ilaw sa kalsada ay bukas na. Mabilis ang daan ng mga sasakyan at nasa tabi kaming kalsada.

"May mga naging kaibigan ka naman ba?" Tanong nito para mabasag ang awkwardness sa amin.

Tumango-tango ako. "May mga nakakasama naman ako, I can tell that they're a friend". Sagot ko at nag kibit balikat

We both stay in silent again. The wind of the night made me shiver in cold. I hug my self to contain the cold when I feel someone place a jacket in my shoulder.

"Kenj...." I call in a low voice

Ngumiti ito. "Nilalamig ka na ayaw pa mag sabi eh! Alam mo bang pwede kang mag kasipon at sakitin sa lamig". pangaral nito at nag simula na sabihin sa akin ang mga pwedeng maging sakit.

I laugh that make him stop talking.

"Ano?" He asked frowning

I pursed my lips. "Mag D-doctor ka ba? Dami mong sinabi eh". Natatawa kong saad.

Pinitik nito ang noo ko. "Puro ka kalokohan! Kailangan ba doctor lang may alam ng ganong sakit?"

Napailing iling na lang ako sa kanya. I really can't imagine that the man I meet in sidewalk is walking with me.

Yung lalaking nag sabi sa akin noon na wag ako mag mukmok sa tabi ng kalsada at nag sabi ng sobrang haba na paliwanag ay ito na ngayon.... nag lalakad katabi ko, at naging close friend na rin.

Grabe nga naman ang universe, hindi ko akalain na matatagpuan ko sa tabing kalsada ang kaibigan na ganito. Ang isang lalaking naging sandalan at sandigan ko.

In the next few days stay like this. Lagi syang nag hihintay sa akin umuwi at sabay kaming kakain ng hapunan, minsan ay hahabulin namin ang huling movie para makanood at saka mag lalakad pauwi. Lagi nya akong inihahatid pauwi para masigurong ligtas ako.

Lagi nya akong kinakamusta at inaalala sa bawat oras dahil sabi nya ay malungkot mag isa.

And even I'm all alone in Manila with no family or close friends here, he make sure I'll never feel alone.

Sometimes he will invite me in their house to have dinner with his mother, Mrs. Fajardo.

They're so good to me, lalo na si Mrs. Fajardo.

Also, Kenji make me feel comfortable whenever we are. He make sure I never doubt him. He tell me everything about his self and tell some story that interests me.

Iba nga talaga ang buhay na kinalakihan namin. Simple ang sa kanya at may kaya ang pamilya nila. Nag sikap ang parents nya para makabili ng lupang taniman sa Baguio at nag tayo ng negosyo.

I really admire him and his family.

Isa din iyon sa nag inspire sa akin na pag butihin ang pag aaral at tumulong na mapaunlad ang bansang ito para sa mga Pilipino at susunod pang henerasyon.