Bir asker ve yârinin hikâyesi...
"Bu sevda
Bende bittiğinde
Sende başlarsa,
Seni asla affetmem."
"Akif Karan," dedim uzun zaman sonra ilk kez konuşurken. İsminin güzelliğine yandım. "Ben senin mesleğinden gocunmuyorum. Aksine gurur duyuyorum. Ama se...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
♤
Masmavi rengi ve berraklığıyla göz dolduran denizden koparak gelen hafif tatlı esintiyle pencerenin önünde yarısına kadar kapalı olan ince, tül perdeler havalanıyor; güneşin yakıcı ışınları yatağa düşüp yarı çıplak bedenlerimizi kuşatarak gecenin emarelerini taşıyan tenlerimizi usulca ısıtıyordu.
Ağırlaşan göz kapaklarımı kapatarak yeniden açtım. Uyanalı biraz oluyordu. Gece epey uykusuz kalmış olsak da uykumu almış olarak dinç bir biçimde uyanmıştım.
Örtünün kapatamadığı çıplak omuzlarım ve gerdanıma ilişen temiz esintiyle ferahladığımı hissettim.
Bakışlarımı gökyüzü ve denizin birleşimden oluşan mükemmel manzaradan çekerek sıcaklığını paylaştığım, sol yanımda uzanan Akif Karan'a çevirdim. Bu manzara çok daha izlenilesiydi.
Uyandığım andan itibaren gözlerimi aynı yatağı paylaştığım adamın üzerinden bir an olsun ayıramamıştım. Ayırmak istememiştim.
Bu sabah bambaşka hislerle uyanmıştım. Tek kişilik hayatımın bir ortağı olmuştu.
Eşim Akif Karan.
Çok güzel hissettiriyordu. Onu eşim olarak sıfatlandırmak çok özeldi. Sadece bana ait bir his. Bir başkasının hissedemeyeceği kadar aidiyet duygusu yaşatan sıcacık bir duyguyla kuşatılmıştım.
İsmimin yanına eklenen soyadıyla geçmişimdeki tüm olumsuz hatıralar silinip başka bir Berceste olmuştum sanki. Hayatımıza yepyeni, bembeyaz ve tertemiz bir sayfa açılmıştı. Sayfaya yazılan ilk kelimeler ise şunlar olmuştu:
