ဇာတ္ပို႔တစ္ေယာက္ရဲ့ အဆံုးသတ္ ( ဇာတ်ပို့တစ်ယောက်ရဲ့ အဆုံးသတ် )

Arc.4.15

အက္စ္တြန္အိမ္ေတာ္၏ အစီအရင္စည္းသည္ အေကာင္းဆံုးတစ္ခုထဲတြင္ပါေလသည္ ။ တခ်ိန္က ထိုအစီအရင္အား လူသားမ်ိဳးႏြယ္၏ ေနာက္ဆံုးခံတပ္အျဖစ္အသံုးျပဳခဲ့‌ၾကေသးသည္ ။ အစီအရင္တြင္ တိုက္ခိုက္ထားသၫ့္အရာမေတြ့ခဲ့ရသည္ကို အသာထားဦး တိုက္ခိုက္ထားလ်ွင္ေတာင္ ေဖာက္ဝင္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ ။ အသန႔္စင္ဆံုးစြမ္းအင္က လြဲလို႔ပင္ ။

" ရိုမန္!!! အစီအရင္က တိုက္ခိုက္ခံခဲ့ရ‌တာေလ ငါတို႔နဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ .." ရိုးလ္၏ဖခင္က မာထန္စြာေျပာလိုက္သည္။

တဖက္တြင္ ရိုးလ္လစ္က ရိုမန္၏အျကည့္စူးစူးေၾကာင့္ ေခါင္းကိုအသာ ငံု႔လိုက္ၿပီး ျပန္ေမာ့လာသၫ့္အခ်ိန္တြင္ မ်က္ဝန္းတြင္ မ်က္ရည္စမ်ား ခိုတြဲလာေလသည္ ။ " ကြၽန္ေတာ့္အျပစ္ပါ. လူကယ္ဖို႔ ဆိုလို႔ သန႔္စင္သလင္းေက်ာက္တစ္ခု ေပးလိုက္မိတယ္ .."

အာ့..

‌စကားဆံုးသည္နဲ႔ လည္ပင္းထက္သို႔ ေရာက္လာသၫ့္ ရိုမန္၏ လက္ေၾကာင့္ လန႔္သြားခဲ့သည္ ။ တင္းၾကပ္စြာ ဖ်စ္ညစ္ထားျခင္းေၾကာင့္ အသက္ရႈမဝေတာ့ေခ် ။ ရိုမန္၏ေအးစက္စက္အၾကၫ့္က သူ႔ႏွလံုးသားထဲအထိ ေအးခဲသြားသလိုပင္ တုန္ရီသြားခဲ့သည္ ။ ေခါင္းေဆာင္ရာထူးနဲ႔တုန္းက အဲ့ေလာက္ ေဒါသမထြက္ဘဲ အခုအခ်ိန္တြင္ ရိုမန္က သူ႔အား တကယ္သတ္ႏိုင္တယ္ဟု ခံစားရေလသည္ ။

အခုမွသတိဝင္လာသၫ့္ သူမ်ားက လာကယ္ရန္ျပင္ၾကေသာ္လည္း အန္းနက္၏ ဝင္တားဆီးျခင္းကို ခံလိုက္ရသည္ ။ သူတို႔က မ်က္ျဖဴလွန္လုနီးပါးျဖစ္ေနသၫ့္ ရိုးလ္ကို ၾကၫ့္ေနရံုသာ တတ္ႏိုင္ေလသည္။

" မင္းကမ်ား .. ရာရာစစ !! " ခံစားခ်က္မဲ့သၫ့္ အသံနဲ႔အတူ  လက္ကိုအားထပ္ထၫ့္လိုက္သျဖင့္ ရိုးလ္သည္ သူေသၿပီဟုပင္ ေတြးထင္သြားေလသည္ ။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ရစ္ခ္်ကိုးလ္ မရိွသျဖင့္ ကူကယ္ရာမဲ့သြားသလို ရိုမန္၏ သူ႔အေပၚ လုပ္ရက္ႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္ ဝမ္းနည္းမိသြားေလသည္ ။ ႏွလံုးသားတြင္ စြန္းထင္းေနသၫ့္ အမဲစက္မွာ မသိလိုက္ခင္မွာပင္ ႀကီးထြားလာခဲ့ၿပီး ၿပံဳးေနသၫ့္ မ်က္ဝန္းျပာျပာပိုင္ဆိုင္ထားသၫ့္ ပံုရိပ္တစ္ခုအေပၚတြင္အမုန္းမ်ား ႀကီးထြားလာေတာ့သည္။ ထိုလူသာ မေပၚလာပါက ရိုမန္သည္ ေျပာင္းလဲသြားမည္ မဟုတ္သလို သူလဲ ဒီအေျခအေနထိ ေရာက္မည္ မဟုတ္ေပ ။