Ποίηση

2

Κενο βλεμμα και ενα βουητο απο σειρηνες διαχυτο στον ουρανο.
Δυο πυρινες φλογες απεναντι σαν τα ματια του κτηνους.
Γκριζοι καπνοι πλημμυρισαν την ατμοσφαιρα, η υπογεγραμμενη αιωνια μας καταδικη.
Κι ενα σμηνος απο φτερα εξαφανιστηκε στιγμιαια πεφτοντας στο εδαφος,ψυθιριζοντας συχνοτητες που συναντουσε κανεις μονο στους κηπους της Εδεμ.
Το τοπιο μουντο,καλυπτει τα νωχελικα μας βηματα σε μια αγονη γη και πανω στη ριπη του αερα χιλιαδες πενθιμες νοτες εισακουστηκαν απο καποιο μακρινο τοπο.
Κι ο νους πετουσε στους αιθερες ελευθερος,οσο το σωμα παρεμενε στ' οδοστρωμα να το βαστουν αυτες οι βαριες αλυσιδες.