love to hate

-107-

-oleya pov-

pinatay ko ang cellphone ko at tumingin sa bintana ng kwarto ko, malakas ang ulan pero nandoon pa din ang buwan.

you are so strong moon.

ibinalot ko ang sarili ko sa kumot at saka nanghihinang umiyak doon.

no one is ready to choose me.. i am so unloved. paulit-ulit akong nasasaktan na para bang wala na lang laging katapusan. universe, you are so unfair.

mas masakit kapag naaalala ko na si lory yung pinuntahan nya.

"oleya..." narinig kong tawag nya sa may likod ng pinto ng kwarto ko, i thought he is just playing pranks na nasa labas sya pero nandoon nga sya.

"please.. let me in," let me in putangina! gusto mo pumasok sa buhay ko palagi! pero ako? nasaan ako sa buhay mo lee heeseung?

galit akong tumayo at pinagbuksan sya ng pinto. "oleya.." basang basa sya, hindi ko alam kung bakit.

pati ang bag nya ay basa na din na nasa balikat nya. pero malamig ko syang tinapunan ng tingin.

"go home, tama na heeseung" dahil ayoko na naman makinig sa kanya, at magpakatanga. si lory at ako.. alam ko na magkaiba kami para sa kanya.

"oleya, please" he is looking at me with his begging eyes. pinunasan ko ang pisngi ko na may luha.

"just let me tell you something, and i'll go home" he entered my room and closed the door carefully. bukas ang aircon ko and i saw how he shiver.

"i am sorry, please. i am really sorry" hindi ako kumilos at sumandal lang ako sa pader na nasa likod ko.

"i.. was wrong for not informing you, so i am really sorry"

"may nangyari kay lory, at humingi sya ng tulong. so i.. went there first" he explained. he sighed dahil hindi ko naman sya tinitignan at mukha akong walang pakealam.

"i didn't saw your messages dahil wala na akong battery" dugtong pa nya.

"forgiven.. just don't show your face infront of me again" malamig na saad ko at naglakad papunta sa kama ko para humiga.

"oleya.. no, babawi ako please"

"GETS KO NA KASI HEESEUNG! TAMA NA OKAY!" nakakapagod. nakakapagod magmahal.

"i waited there.. for us, nagwo worry ako sayo. baka kasi may nangyari at wala akong alam. hinintay kita..." nagsimula na naman akong umiyak. mababaw talaga ang mga luha ko, nakakaaasar.

"i know.. i am sorry" he went to me and naupo sya sa gilid ng kama kahit basang basa sya.

"i am scared..." he pulled me for a hug. i let him did that kahit na mabasa na din ako.

"you don't need to be scared... you are strong," umiling ako kasi hindi naman nya nakuha ang punto ko.

"i am scared na baka hindi na naman ako piliin, you went to lory without thinking of me, natatakot ako na baka ganun lang talaga ako.. madaling maiwan, wala lang" i heard he sighed at mas ibinaon nya ang ulo nya sa leeg ko.

"no, oleya.. you are not that kind of person. handa akong puntahan ka kahit nasaan ka pa" you liar.

"sa huli, uuwi pa din ako sayo, sa huli makikita ko pa din ang sarili ko na kasama ka" dugtong pa nya saka sya kumalas ng yakap.

"kahit gaano kalakas ang ulan, oleya.. ikaw lang ang pipiliin kong uuwian" umiwas ako ng tingin sa kanya at hinawakan naman nya ang pisngi ko at pinunasan ang luha ko.

"i am confused.. you are making me more confused... umuwi ka na hee" inalis ko ang kamay nya sa pisngi ko at saka ako nahiga at nagtakip ng kumot.

"if you want clearer answer, i am ready to give it to you" mahinang saad nya at naramdaman ko ang pagtayo nya sa kama ko.

"we'll talk next time. take a rest"

sinilip ko syang naglalakad palayo para lumabas na sa kwarto. i am afraid to hear that clearer answer hee.

"do you like her?" natigil sya sa paglalakad at muli akong nilingon.

"she's a friend..." he's hesitating na sagutin iyon.

"you can like a friend..."

"but i love someone"