မနက်စောစော အိပ်ယာမှ ထ၍ ကျောင်းသွားရန် ပြင်ဆင်နေသော
ခြူးမေခင်။
သစ်သားအိမ်နံရံမှာ ကပ်ထားသော မှန်ထဲမှာ သိပ်လှနေသည့်
ကောင်မလေးကိုတွေ့ရတော့ သူမကကျေနပ်စွာ ပြုံးလိုက်သည်။
မေမေ့ကိုမတွေ့ဘူးဆိုတော့ မီးဖိုခန်းထဲမှာ ထင်ပါရဲ့။
စံအိမ်ကြီး၏ မီးဖိုခန်းသို့ရောက်ရန် သူမတို့အိမ်ခန်းလေးကနေ ကားဂိုဒေါင်ကိုဖြတ်သွားရတယ်။ ဖေဖေကြီး ကား မရှိ ပုံ ထောက်တော့ ဆေးရုံသွားပြီထင်တယ်။
မီးဖိုခန်းထဲမှာ မေမေက မဖြူလုံးနဲ့အတူ ရှိနေသည်။
"မေမေရေ "
"ဟော သမီးလေး မနက်စာ စားတော့လေ"
"ဟုတ်"
မေမေ့လက်ရာ ထမင်းကြော်သည်ကား မနက်တိုင်း စားနေရပါသော်လည်း ရိုးအီသွားသည် မရှိခဲ့။ဖေဖေကြီးတို့ထိုင်တဲ့ စားပွဲဝိုင်းကြီးပေါ်မှာ မဟုတ်ပဲ ခုံဝိုင်းလေးချကာ မေမေက မနက်စာ ပြင်ပေးနေပါသည်။
"သမီးရေ"
"ရှင့်"
"သွားသွား အပေါ်ထပ်သွားပြီး
သားလေးကို နှိုးချည်ပါဦး
တော်နေကြာ ကျောင်းနောက်ကျနေပါ့မယ်"
ရန်ကုန်မှာ ဆေး_၁ မှာ တက်နေတဲ့ ကိုကိုဆိုရင် ခုချိန် ထလောက်ပြီ။
အိပ်ပုတ်ကြီး အနု ။ သွားနှိုးရလိမ့်ဦးမယ်။
ဤစံအိမ်ကြီး၌ မည်သည့်နေရာမဆို သူမ သွားလာ၀င်ထွက်ခွင့်ရှိသည်။
အပေါ်ထပ်က မျက်နှာချင်းဆိုင် အခန်းနှစ်ခုအနက် ညာဘက်က အခန်းရှေ့၌ကား အမြဲလိုလို လာခဲ့ရသည်မှာ ဟိုး ငယ်စဉ်ကတည်းက။
"ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက်"
"တောက်"
"ဒေါက် ဒေါက်"
"ဟာ ဘယ်သူလဲကွာ"
"ဟဲ့ အနု ထတော့ဟာ ကျောင်းနောက်ကျမယ်။ မနက်စာစားဖို့ ဆင်းခဲ့"
"မစားဘူးဟာ "
"အေး မစားလည်းနေလေ.. ငါတော့ ဆင်းစားပြီ..ဒါနဲ့ နင်သိလား...
မေမေကြော်ထားတဲ့ ထမင်းကြော်လေးကလေ ငရုတ်သီးစိမ်းလေးနုတ်နုတ်စင်း၊ ခရမ်းချဉ်သီးပါးပါလေးထည့်
အဲ့ထဲမှာမှ ကြက်ဥလေးဖောက်ထည့်
အား..ပါး.. မွှေးနေတာပဲ .. ပြီးတော့လေ
အဲ့ထမင်းကြော်လေးပေါ်ကို ငရုတ်ဆော့လေး စမ်းထည့်လိုက်... အား
ပြောရင်းဆိုရင်း စားချင်နေပြီ ။ ငါသွားပြီနော် အနု"
