Chapter Twenty-one: : Thingyan Festival in Mandalay
“တူ...တူ...တူ...ဟယ်လို..ကို့”
“အွန်း....ချယ် ၊ ညနေစာစားပြီးပြီလား”
“ပြီးပြီ...ကိုရော ၊ ဆိုင်ကနေ ဘယ်တုန်းက ပြန်ရောက်တာလဲ”
“စောနကမှပြန်ရောက်တာ ၊ ဒီနေ့ ဗီနိုင်းလာအပ်တာတွေများနေလို့”
“အော်....တို့ ကိုလေး ပင်ပန်းနေမှာပေါ့....”
“အင်း...ဟုတ်ပ ၊ ကျောင်းပိတ်တာ နှစ်ပတ်မရှိသေးဖူး...ကျောင်းပြန်ဖွင့်ချင်နေပြီ...ဟိဟိ”
“ဘာလဲ...ကွန်ပျူတာ တက္ကသိုလ်မှာ လွမ်းရမယ့်သူရှိလို့လား”
“မဟုတ်ပါဖူး...ချယ်ရယ် ၊ ဝါး....ဒီမှာက မနက်အစောထပြီး အလုပ်သွားရတာကိုး... ကျောင်းမှာဆို ၈နာရီ လောက်အထိ နှပ်လို့ရတယ်”
“ဟုတ်ပါပြီ....ကိုလည်း ညစာစားပြီးပြီလား”
“အင်း...ချယ်တို့ မန္တလေးမှာပူနေပြီလား”
“ ပူတာမှပြောမနေနဲ့တော့...ဒီမှာ သင်တန်းတွေက ရှိနေလို့သာ ၊ မဟုတ်ရင် ပြင်ဦးလွင်ကို ပြန်လာပါတယ်”
“ချယ်...သင်္ကြန်ကျပြန်လာခဲ့လေ..ကိုတို့အတူ မြို့ထဲလျောက်လည်လို့ရတယ်”
“အင်း....ချယ်က မန်းလေးမှာပဲ နေဖြစ်မယ်ထင်တယ် ၊ အမေတို့ကလည်း သင်္ကြန်တွင်း ဒီကိုပဲ လာနေကြမှာ”
“ဟွန့်...ကိုကဖြင့် စာမေးပွဲဖြေပြီး အိမ်ပြန်ရင်တော့ ချယ်နဲ့များ တွေ့ရမလားလို့ စိတ်ကူးထားတာ ၊ကျောင်းဖွင့်တုန်းကတောင် စနေတနင်္ဂနွေ လာချင်လာလို့ရတယ်.... အခုတော့ အလုပ်တစ်ဖက်နဲ့ ပိုတောင်ဆိုးနေပြီ”
“ခစ်....ကို...သင်္ကြန်တွင်း မိတ္တူဆိုင်ပိတ်တယ်မလား ၊ မန္တလေးလာခဲ့လေ”
“ဟုတ်သားပဲ ၊ မန်းလေးလာတွေ့ပြီး ချယ်နဲ့အတူ လည်ရမယ်...အိမ်ကို ဘယ်လို အကြောင်းပြချက်ပေးရမလဲ တွေးလိုက်ဦးမယ်”
“အဲ့လိုဆိုရင်တော့ကောင်းတာပေါ့ ၊ ချယ်လည်း သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ လည်မယ်ဆိုပြီးတော့ လစ်ထွက်လာလို့ရတယ်”
“အွန်း...ဝါးးးး”
“အစောကြီးပဲရှိသေးတာကို...ကိုအိပ်ချင်နေတာလား”
YOU ARE READING
When we were young
Romanceကျွန်တော်တို့အားလုံး ဖြတ်ကျော်ခဲ့ဖူးတဲ့ ကျောင်းသားဘဝကနေ အစပြုကာ ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ ချစ်စရာကောင်းတဲ့ ဇာတ်လမ်းလေးတစ်ပုဒ်။ ဂျစ်ကန်ကန် ကျောင်းသား ဆိုးပေလေး သန့်ဇင်ကို နဲ့ စာတော်ပြီး ဆရာများရဲ့ အချစ်တော် အိမ့်မျက်ချယ်တို့ရဲ့ ရင်ခုန်စရာ အဖြူစိမ်း ဘဝချိုချို။ W...
