Chapter Twenty-Seven: : Ending of the Destiny
“ကို....မပြီးသေးဖူးလား ၊ ကို့အမေတို့တောင် အဆောင်ဝန်းထဲရောက်လာပြီ”
“ပြီးပြီ...ပြီးပြီ ရေချိုးဘောင်းဘီပါ တစ်ခါထည်းလျော်နေလို့”
“အာ...ကိုကလည်း အိပ်ရာထကလည်း နောက်ကျသေးတယ် ၊ လုပ်တော့လည်း နှေးနှေးကွေးကွေးနဲ့ သူများတွေ အကုန်ပြင်ပြီးကုန်ကြပြီ....မြန်မြန်”
“ချယ်ကလည်း ဘွဲ့နှင်းသဘင်က ၁၀နာရီမှစမှပါ...အေးဆေးပေါ့”
“ဘာအေးဆေးတာတုန်း ၊ မြန်မြန်လာ အန်တီရေ...အန်တီသားက အခုမှရေချိုးပြီးတာ ”
အိမ့်မျက်ချယ်သည် သန့်ဇင်ကိုတစ်ယောက် နှေးတိနှေးကွေး လုပ်နေသောကြောင့် အမေဖြစ်သူထံသို့ လှမ်းတိုင်လိုက်သည် ။
ဒီနေ့သည် သန့်ဇင်ကိုတစ်ယောက် ဘွဲ့ယူရမည့် ရက်ဖြစ်သောကြောင့် မျက်ချယ်သည် မနေ့ကတည်းက မန္တလေးမှဆင်းလာပြီး စဥ့်ကိုင်သို့ ရောက်နေခြင်း ဖြစ်လေသည်။
သန့်ဇင်ကို၏ အိမ်မှ အမေနှင့် ညီမဖြစ်သူတို့ကလည်း ဒီနေ့မနက်အစောတွင် ကားငှားပြီး ပြင်ဦးလွင်မှ ဆင်းလာခဲ့ရာ ရောက်ရှိနေလေပြီ ။
အမေဖြစ်သူနှင့် ညီမဖြစ်သူတို့ပါ အခန်းထဲသို့ ရောက်လာသောအခါတွင် သန့်ဇင်ကိုနှင့် အောင်အောင်ဦးတို့၏ အခန်းကျဥ်းလေးထဲတွင် ပြည့်လျံသွားတော့လေသည်။
အခန်းဖော်ဖြစ်သူ အောင်အောင်ဦးသည် မနက်အစောကြီးကတည်းကပင် သူ့အဒေါ်များက အလှပြင်ဆိုင်ဆိုပြီး ခေါ်သွားသဖြင့် ပါသွားရှာသည်။
ထို့ကြောင့် အခန်းထဲတွင် သန့်ဇင်ကိုသာ ကျန်ရစ်ခဲ့ပြီး နှိုးမည့်သူမရှိသဖြင့် မနက်၇နာရီခွဲ အထိအိပ်ပျော်နေရာ မျက်ချယ်လာနှိုးကာမှ ထ၍ အချိန်နောက်ကျသွားသည်။
သန့်ဇင်ကို ရေချိုးပြီး ဘွဲ့ဝတ်စုံ စတင်ဝတ်နေသော အချိန်တွင် အခန်းထဲရှိ အမျိုးသမီးသုံးယောက်၏ ပွစိပွစိနှင့် အကြံပေး စကားများကြောင့် ခေါင်းရှုပ်လာသည်။
YOU ARE READING
When we were young
Romanceကျွန်တော်တို့အားလုံး ဖြတ်ကျော်ခဲ့ဖူးတဲ့ ကျောင်းသားဘဝကနေ အစပြုကာ ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ ချစ်စရာကောင်းတဲ့ ဇာတ်လမ်းလေးတစ်ပုဒ်။ ဂျစ်ကန်ကန် ကျောင်းသား ဆိုးပေလေး သန့်ဇင်ကို နဲ့ စာတော်ပြီး ဆရာများရဲ့ အချစ်တော် အိမ့်မျက်ချယ်တို့ရဲ့ ရင်ခုန်စရာ အဖြူစိမ်း ဘဝချိုချို။ W...
