လမင္းသခင္ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းအလကၤာ
အပိုင္း ( ၁၅ ) အကိုက ရွက္ေနတယ္
ထိန္ထိန္လင္းေနတဲ့ အဝါေရာင္ဆီမီးအလင္းေတြရဲ႕ၾကား.. ပ်ားပန္းခတ္ေနတဲ့လူေတြရဲ႕ၾကား လက္အုပ္ခ်ီထားလွ်က္ ဆုေတာင္းေနသည့္ ကိုးကို ရွာေတြ႕ေလသည္။ လေရာင္ျဖန္းပက္ေနေသာ ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းစေတြကလည္း ေငြမွင္ရည္ႏွယ္ လက္ခနဲ။
ဒီေကာင္ေလးေတာ့ ငိုေနျပန္ၿပီ..
ေသာ္တာနိုင္ ဆက္မသြားမိသလို ေနာက္ျပန္လည္းမလွည့္မိ။ ကိုးကို နားမလည္ျခင္းမ်ားစြာက တေန႕တျခား တိုးတိုးလာေနသည္။ ၁၅ ႏွစ္အ႐ြယ္ ေကာင္ေလးတေယာက္က ဘာအေၾကာင္းနဲ႕မ်ား အ႐ြယ္ေလးနဲ႕မလိုက္.. ေနာက္ေၾကာင္းမေအးစရာေတြ ရွိေနသလဲ ဆိုတာ သူ မေတြးတတ္ေတာ့ၿပီ။
ကိုး ေျပာျပေနသည့္ အိမ္မက္ထဲကေကာင္ေလးဆိုတာကေရာ.. တကယ္ပဲ အိမ္မက္မက္ခဲ့သည္လား။
ရပ္ၾကည့္ေနတုန္းမွာပင္.. ကိုးက ဓမၼာ႐ုံေရွ႕ကေန လမ္းထိပ္ဆီသို႔ ထြက္သြားသည္။ ေသာ္တာနိုင့္ကိုေတာ့ ျမင္ပုံမေပၚ။ ၃၇ လမ္းမထိပ္ကိုေရာက္ေတာ့ အုတ္ခုံေပၚမွာ တေယာက္တည္းထိုင္ၿပီး လမင္းႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ေနျပန္သည္။ ဒူးတဖက္ေပၚ တင္ထားသည့္ လက္က တုန္ရီေနတဲ့အျပင္ က်န္လက္တဖက္က မ်က္ရည္မ်ားကို သုတ္ေနေလရဲ႕။
ကိုယ္စီအေပ်ာ္ေတြနဲ႕မို႔ ဘယ္သူကမွ ဒီမထင္မရွားေကာင္ေလးတေယာက္ကို သတိျပဳမိပုံမေပၚေသးေပ။
ေဘးတိုက္ၾကည့္ေတာ့.. ကိုးရဲ႕ ခြၽန္ျမေနတဲ့ေမးရိုးေတြ ပိုေပၚေနၿပီး တေျဖာင့္တည္း ျဖစ္ေနသည့္ နက္ေမွာင္ေနေသာ မ်က္ခုံးေမႊးေတြက ထင္းလို႔။ လူႀကီးပုံမေပါက္ပါပဲ လူႀကီးဆန္ေနတဲ့ ဒီမ်က္ႏွာေလးနဲ႕ တိတ္တိတ္ေလး ခိုးငိုေနရွာသတဲ့။
ဘယ္ေလာက္ပဲ ဘဝနာပါသည္ဆိုဦးေတာ့.. ေပ်ာ္စရာေတြ႕ရင္ ေပ်ာ္ရမယ့္အ႐ြယ္မွာ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီေကာင္ေလးဟာ လူေတြၾကားထဲ အထီးက်န္ဆန္ေနရတာလဲ..
အျပည့္အဝသာေနသည့္ လမင္းႀကီးရယ္.. လမ္းထိပ္အုတ္ခုံေပၚက ကိုးရယ္..
ၿပီးေတာ့ ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္စေတြရယ္။
ရွိုက္ႀကီးတငင္ ငိုေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ.. တင္းထား ထိန္းထားတဲ့ၾကားကေန တသြင္သြင္ စီးက်လာေသာ မ်က္ရည္မ်ားပါေပ။ ကိုးရဲ႕ ပုံစံဟန္ပန္ေတြက ဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္ ကေလးတေယာက္နဲ႕ မတူ။ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ရင္း ငိုေႂကြးျခင္းမဟုတ္ပဲ.. ေခါင္းကို ေမာ့ကာ အံႀကိတ္ထားတဲ့အမူအရာက ေသခ်ာေပါက္ တခုခုကို ႀကိတ္မွိတ္သည္းခံေနသည့္ဟန္။
