လမင်းသခင်ရဲ့ချစ်ခြင်းအလင်္ကာ
အပိုင်း ( ၁၆ ) ထူးဆန်းသော အမျိုးသမီးကြီး
အရိုးခိုက်အောင် အေးတဲ့မန္တလေးဆောင်းပါတဲ့။
အိမ်က မြောက်ဘက်မျက်နှာလှည့်ဆိုတော့.. မြောက်ပြန်လေတိုက်လာစဉ် တူထိုင်ထုနေရတဲ့ ကိုးမှာ အောက်မေးတဂတ်ဂတ် ရိုက်နေလေပြီ။ ကျောင်းကအပြန် ဂိုက်ဆရာမနဲ့စာကျက်ပြီးတဲ့အချိန်တိုင်း ဦးထွန်းမြိုင်က တူကိုင်လက်သားကျအောင် နေ့တိုင်း တူထုကျင့်ခိုင်းနေသည်ပင်။
တူကိုင်ကာစက လက်ဖဝါးတွေ ကျိန်းစက်နေအောင် နာခဲ့ရပေမယ့် အသားမာတတ်ပြီး အသားကျသွားတော့ ဘောလ်ပင်ကိုင်ကာ စာထိုင်ရေးရသည်ထက်ပင် လွယ်ကူသည်ဟု ကိုးစိတ်ထဲ ထင်မှတ်မိလေသည်။
ဒီအကြောင်းကို အကို့ကိုပြောပြရင် ဆူခံထိပြန်လိမ့်ဦးမယ်..
သော်တာနိုင်က အခန်းထဲက အခန်းပြင်မထွက်.. စာမေးပွဲအောင်ရန် ကျားကုတ်ကျားခဲ ကြိုးစားနေချိန်မို့ ကိုးမှာ ခဏခဏ စိတ်ရှုပ်အောင် သွားမလုပ်ရဲ။ ဒီနှစ်ပါထပ်ကျလျှင်.. မနှစ်က သူငယ်ချင်းတွေကြား၊ ဒီနှစ် သူငယ်ချင်းတွေကြား အရှက်ကွဲရမည်။ အဆိုးဆုံးကတော့.. သံပုံကြားထဲရောက်မည်မှာ ဧကန်မလွဲ။
သော်တာနိုင့်မှာ အိမ်ခြံဝင်းထဲက ကိုးရဲ့တူထုသံ ကြားလိုက်ရတိုင်း မရသေးသည့်စာတွေကိုသာ ဖိကျက်နေမိတော့သည်။
မသိရင်.. စာမေးပွဲအောင်အောင်ဖြေဖို့ သူ့အား ကိုးက တုထူရင်း တူသံပေးကာ သတိပေးသည့်နှယ်။
စာကျက်ရင်း အညောင်းမိလို့ ခြေကြောလက်ကြောဆန့်ကာ သူ အခန်းထဲက ထွက်လာရင်.. ကိုးက သူ့အတွက် စားစရာ တခုမဟုတ်တခု ပြင်ပေးပြီးသား။ သူ့ကို အမေ့ထက်တောင် ပိုဂရုစိုက်နေသေးတယ်။ အနွေးထည်ဝတ်ဖို့၊ ရေချိုးမကြာစေဖို့၊ အစားအသောက်မမှားဖို့.. အို.. စုံနေတာပါပဲ။ တနှစ်ငယ်တဲ့ညီလေးမဟုတ်ပဲ အိမ်ကအဘွားကြီးလို့တောင် နာမည်ပေးရမယ့်ပုံ။
တကယ်ကို စုံစုံစိစိ လိုက်ပြောတတ်တဲ့ကောင်လေးရယ်..
ဒင်းက နေရာတကာမှာသာ အဘွားကြီးလုပ်ချင်တာ.. စာကျက်ခိုင်းမှာကျ သေအောင်ကြောက်။ ကျောင်းဆိုလည်း ကျောင်းမို့.. အိမ်မှာဆိုလည်း အိမ်မို့ ပတ်ပြေးနေတယ်လေ။ စာကျက်ခိုင်းတော့မယ်ဆိုရင် အဖေ့နား ဝေ့လည်လည်သွားလုပ်ရော။ ဟိုသံပန်းဆရာကြီးကလည်း တပည့်က လတ်လျားလတ်လျား လုပ်နေတာမြင်ရင်ကို အလုပ်ကိုရှာကြံခိုင်းချင်နေတာနဲ့ ကွက်တိ။
