Lost in Reverie (SERIE FEROCI 6)

Chapter Four

Agad kong ibinalik ang phone ni Pirius sa kama nang marinig kong bumukas ang pinto sa bathroom. Saglit na huming ako nang malalim upang pakalmahin ang sarili ko at panatilihing normal ang akto ko. Tumingin ako kay Pirius na nakatapis lang ng towel. Halatang natigilan siya nang mapatingin sa akin.

"Tapos ka na mag-init ng food natin?" tanong n'ya saka ngumiti sa akin.

I smiled back and nodded. I felt uncomfortable and uneasy for some unknown reason, but I did my best not to make it obvious.

"Yes... ahm, I'll take a shower first. Susunod na lang ako sa dining area mamaya," sabi ko saka agad na tumayo at kumuha ng damit sa closet ko at inilagay 'yon sa bed.

"Okay," sabi na lang ni Pirius saka nagsimula na ring magbihis.

Pagpasok ko sa bathroom, agad akong napatitig sa salamin habang malalim na nag-iisip. I ca't brush it off my mind... the fact that he changed his password. I don't want to be paranoid but this is the first time that he did something like this. Wala siyang itinatagong kahit ano sa akin noon, alam ko 'yon. Ilang taon na kaming magkasama... siguro wala naman akong dapat ipag-alala.

I just shook my head and gently slapped my face. "Stop overthinking, Faith... Just ask him directly about it," I mumbled and took a deep breath.

We're always open with each other's feelings and thoughts. Marahil sa ilang taon na naming magkasama ni Pirius, madali lang sa amin ang magsabi ng nararamdaman namin, kung may problema o ano man, kung may hindi kami nagustuhan sa ginawa ng isa't isa... lahat 'yon pinag-uusapan namin agad dahil ayaw namin mag-away pa nang matagal dahil madalas siyang naalis simula nang maging seaman siya. Kaya hangga't maaari inaayos agad namin ang hindi pagkakaintindihan sa amin.

But I don't know why I'm nervous and hesitant right now. Kinakabahan ako sa reaksyon n'ya at magiging aksyon n'ya... Of course, I trust him. But I don't know why I'm being paranoid... Hindi ko alam kung understandable ba 'tong nararamdaman ko. I know Pirius should have his privacy too but he never did something like this before. Wala naman siyang pakialam sa ganoong bagay dahil wala naman siyang itinatago sa akin...

Ngayon ba... meron na?

Napabuga ako ng hangin at lumabas na lang ng bathroom para magbihis saka agad na dumiretso sa dining area. Naabutan ko si Pirius na nagtitimpla ng juice. Napangiti na lang ako at lumapit sa kan'ya saka niyakap siya mula sa likuran.

Pirius chuckled and held my hand and gently caressed it. He turned around to face me and held both of my cheeks. I smiled at him and gave him a soft kiss on his lips. Hindi naman siya nag-alinlangan at agad na tinugon ang halik ko. Marahan n'yang hinaplos ang pisngi ko habang banayad at puno ng pag-iingat na hinahalikan ang labi ko.

"I love you," he muttered and gave my forehead a soft kis.

Those three words... as long as I always hear it from him, there's nothing I should worry about. Besides, I know how much he loves me. Hindi dapat ako magpaapekto sa maliliit na bagay... Ayokong sirain ang meron kami. Pirius has been with me almost all my life... he's literally the reason why I'm still here. Siya ang nag-iisang dahilan kaya nagagawa kong mabuhay nang ayos at masaya sa kabila ng mga pinagdaanan ko... I know this may sound foolish and selfless... but I can't live without him... Yes, I love him that much.

"Rius... I love you so much," I whispered while staring at him. I don't know why my heart suddenly felt heavy.

Pirius smiled at me. "I love you more."

I just hugged him and buried face on his chest... I should stop overthinking about this small matter. Ngayon ko pa ba pagdududahan ang relasyon namin dalawa?