ကားကေလးက ... ၿခံအဝင္လမ္းအတိုင္းခ်ိဳးေကြ႕လာကာ... တစ္ထပ္ခြဲတိုက္ျပားျပားကေလးေရွ႕မွာ ရပ္တန႔္သြားသည္။တိုက္ကေလးရဲ႕ တစ္ဖက္ေျမလြတ္မွာ..အ႐ြက္စိမ္းဖားဖားနဲ႕... ပိန္းပန္းပင္ေတြ....တျပန႔္ႀကီးပင္ရွိေန၏။အနီရဲရဲေတြပြင့္ေနတာက တစ္စု... ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ နဲ႕... အျဖဴစြတ္စြတ္ေတြက တစ္အုပ္စု။လွပသန္စြမ္းစြာပြင့္ေနၾကတာကို....ျမင္လိုက္ရတာနဲ႕ပင္ အပင္ေတြကိုအထူးတလည္ခ်စ္ျမတ္နိုးတာမ်ိဳးမရွိတတ္ေသာ ခ်မ္းေတာင္ မ်က္စိထဲေကာ ရင္ထဲေကာေအးသြားရသည္။
"ကဲ..ဆင္း.."
"ဒါက ဘာလဲ...ကိုကို"
"အလုပ္လုပ္တဲ့ ေနရာေပါ့ဗ်.... ဧည့္သည္ေတြ ဘာေတြလာရင္လည္းဧည့္ခံရတာေပါ့.."
" ႐ုံးခန္းေပါ့....ဟင္.. ကိုကိုက ႐ုံးခန္းေတြဘာေတြနဲ႕..."
" ေၾသာ္ဗ်ာ....ဒါျဖင့္ကြၽန္ေတာ္က အလုပ္လုပ္ရင္... သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္မွာ..ကြပ္ပ်စ္ကေလးနဲ႕ထိုင္လုပ္ရမလား.."
ခ်မ္းကၿပဳံးစိစိနဲ႕ ကားေပၚက ရွို႔တို႔ရွန္းတန္းဆင္းလာပါသည္။အားလုံးက ကားဆီပဲဝိုင္းၾကည့္ေနၾကသျဖင့္ မေနတတ္မထိုင္တတ္ျဖစ္ေနသည္။
ဟင္..လူေတြကမ်ားလိုက္တာ...ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ...
ကားေဘးနားမွာ... မသိမသာ ဝိုင္းလာၾကေသာ လူေတြကို တအံ့တၾသၾကည့္ရင္း...ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက ထုတ္ကိုင္လာသည့္ ေခ်ာကလက္ျပားကေလးကို ဖဲ့ကာပါးစပ္ထဲထည့္သည္။လက္ညွိုးနဲ႕လက္မကိုပါ... အိမ္မွာလိုပဲ.... အက်င့္ပါပါ ႁပြတ္ခနဲစုတ္လိုက္မိတာမို႔ ... တမန္က ေနာက္ေစ့ကို လက္ဝါးနဲ႕အုပ္ကာ... တြန္းပစ္လိုက္ပါသည္။အေရွ႕ကို ႏွစ္လွမ္းေလာက္ ငိုက္စိုက္စိုက္ျဖစ္သြားေသာ ခ်မ္းက.... ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႕... တဟက္ဟက္ရယ္ေနပါ၏။ၿခံထဲကဝန္ထမ္းမ်ားသည္လည္း သူတို႔ရဲ႕ ၿခံပိုင္ရွင္ ေဒၚ ျမသက္ထားရဲ႕ေျမးကို... သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ လာလည္တာျမင္ဖူးေပမယ့္... ဒီလိုနီးနီးကပ္ကပ္ ဆုံဖူးတာကေတာ့ ပထမဆုံးပဲမို႔.... အထူးတဆန္း...ဝိုင္းေငးေမာ ၾကည့္ေနမိၾကပါသည္။
အားလုံးက ... ၿပဳံးျပရေတာ့မလိုလို ႏႈတ္ဆက္ရေတာ့မလို ... မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးေသြး႐ုပ္မ်ားနဲ႕... ခ်မ္းကေလးကို လာေငးေနၾကတာမို႔...
