İKİ YARALI |Tamamlandı|

BÖLÜM / 43

Oy ve yorum sayılarımız düşmesin lütfen, aktifliğimin karşılığını almak isterim. ❤️

Keyifle okuyun!✨

⚡

Çalan alarmın sesiyle homurdanarak benim için yastık, hatta belki de yatak görevi gören kocamın göğsünden doğrulup alarmı kapattım. Yeniden yatmak amacıyla eğildiğimde Batu'nun kısık gözlerinin odağında olduğumu fark ettim. Hafifçe yükselip dudaklarına küçük bir öpücük kondurdum ve yeniden kafamı çıplak göğsüne koyup ona iyice sokuldum.

"Prenses," derken ki uykulu sesi onu yememi emrediyordu.

"Hım?" dedim elimi yanağına yerleştirip. Gözlerim hala kapalıydı ve yüz üstü göğsünde yatıyordum. Ama tabi ki onun üstünde değildim. Yani tamamen değildim.

"Kalkmamız gerekiyor."

Yavaşça kafamı kaldırıp dudağımı büzdüm.

"Ama benim uykum var."

"Benimde var ama kalkmak zorundayız," dedikten sonra büzdüğüm dudağımı yavaşça ısırdı. Bu bile derdime çare olmazken oflayarak kalktım ve yatakta bağdaş kurdum. Birkaç saniye düz düz Batu'ya baktıktan sonra hatırladığım şeyle gözlerimi büyüttüm.

Yahu ben hamileydim!

Bu gerçek, olmayan neşemi fazlasıyla yerine getirirken gülümsedim ve Batu'ya döndüm.

"Batu bugün doktora gitmemiz gerekiyor."

"Neden?" diye sorarken sustu ve gözleri karnıma indi. Hızla doğrulurken onun da yüzüne güller açmıştı. Tek elini uzatıp yavaşça karnımın üzerini okşarken "Ah, evet, miniğimin orada olduğunu kesin olarak öğrenmemiz gerek. O zaman işe gider gitmez internetten doktor araştırayım ve randevu alayım. Öğlen de seni almaya geleyim," dediğinde "Neden anneme sormuyoruz? O bilir en iyi doktoru," dedim.

"Annene ne diyeceksin? 'Anne ben hamileyim de doktora gitmem gerekiyor. Bana doktor bulur musun?' mu?"

"Ay haklısın," dedim gülerek. "Kalbine iner kadının."

"İner tabii. O yüzden dediğim gibi yapalım," deyince kafamı salladım. Heyecanlanmıştım.

Yataktan kalktıktan sonra lavabodaki işlerimi hallettim ve mutfağa indim. Batu da peşimden geldikten sonra kahvaltı hazırlamaya başladık.

Kahvaltıdan sonra üzerimizi değiştirdik ve evden çıktık. Batu'yu öptükten sonra arabama atladım ve şirkete doğru yol aldım. Tıpkı şimdi de olduğu gibi elim sürekli karnıma gidiyordu. İçimde bebeğimi taşıyor olduğumu bilmek anlatamayacağım kadar güzel bir duyguydu.

Şirkete geldikten sonra odama doğru giderken mutluluğumu herkese bulaştırmak istercesine gördüğüm herkesi gülümseyerek selamladım. Odama girdikten sonra çantamı masanın üzerine koydum ve sandalyeme oturdum. Gözlerim düz karnıma kayınca elimi uzatarak okşadım.

"Ne zamandır benimle işe geliyorsun bilmiyorum annecim ama senin varlığını bildiğim ilk iş günün kutlu olsun!"

ღ ღ ღ

Öğlen oluğunda Batu'nun attığı mesajla şirketten çıktım ve şirketin önüne park ettiği arabasına bindim. Dudaklarına küçük bir öpücük bıraktıktan sonra yola çıktık. Ellerim yine karnımdaydı ve heyecandan ölmek üzereydim. Batu da benim gibi olsa gerek yol boyunca sessiz kaldık.

Şirkete pek fazla uzak olmayan kliniğe geldikten sonra içeri girdik. Batu danışmaya bir şeyler sorduktan sonra elimi tuttu ve üst kata çıktık. Doktorun odasının karşısındaki sandalyelere oturup beklemeye başladık. Yaklaşık on dakika sonra içerideki hasta çıkınca sekreter benim ismimi söyledi ve içeri girdik. Şu ana kadar aklımda o kadar şey vardı ki masasında oturan otuzlu yaşlardaki kadını görene kadar doktorun cinsiyetini bile bilmiyordum.