တံခါးဝမွ ဝင္လာသည့္အရိပ္ကိုျမင္လိုက္သျဖင့္ ဖုန္းေျပာေနရာက တမန္ေမာ့ၾကည့္လိုက္ သည္။ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးနဲ႕ဝင္လာသည့္ သိဒၶိက .. ေျပာ... ေျပာ..ဆိုေသာပုံစံနဲ႕ ေမးဆတ္ျပကာ ခုံတစ္လုံးမွာ ဝင္ထိုင္ေနေလသည္။တမန္က ဖုန္းကို အဆုံးသတ္ကာ ခ်လိဳက္ရင္း...
"ဘယ္ေလတိုက္လို႔ လြင့္လာတာလဲ... ေစာေစာစီးစီးပါလား.."
" ႐ုံးမသြားခင္လွည့္ဝင္လာတာ... အေျခအေနေလးေလ့လာရေအာင္.... မဝင္ခင္ ေသခ်ာၾကည့္ရေသးတယ္ကြ.... မင္းၿခံကိုေဇာက္ထိုးမ်ားလုပ္ထားၿပီလားလို႔..."
သိဒၶိက ၿပဳံးစိစိလုပ္ေနသည္။သူမ်ားေမာင္ႏွမေတြလိုမတူလွပဲ မေ႐ႊစင္ရွိတုန္းကတည္းက သူတို႔သုံးေယာက္ဟာသူငယ္ခ်င္းေတြလို တတြဲတြဲေနရာတကာအတူသြားကာ ႐ုပ္ရွင္အတူၾကည့္ မုန႔္ထြက္စားၾကနဲ႕ အခ်ိတ္အဆက္မိၾကပါသည္။ေ႐ႊစင္အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီး သူတို႔ကလည္းကိုယ္စီအလုပ္ဝင္လိုက္ၾကသျဖင့္ အရင္ကေလာက္မတြဲမိေတာ့တာေတာင္ သူ႕အိမ္ကိုယ့္အိမ္ကူးလူးကာ မၾကာခဏေတြ႕ျဖစ္ၾကတုန္း။လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ဘီယာဆိုင္တို႔ကိုလည္း တစ္ပတ္တစ္ခါေလာက္ေတာ့အတူထိုင္ျဖစ္ၾကတုန္းပင္။ညီအစ္ကိုလိုထက္ သူငယ္ခ်င္းေတြလိုပဲ ရင္းႏွီးေပါင္းသင္းခဲ့တာမို႔ တမင္တကာ ရည္႐ြယ္ေျပာျပခဲ့တာ မဟုတ္ေပမယ့္...တမန႔္ရဲ႕ တစ္ဖက္သတ္ရင္ခုန္သံေတြအေၾကာင္း သိဒၶိက အလိုလိုရိပ္မိေနကာ အၿမဲတမ္းမထိတထိစေနာက္ေနက်ပါ။အခု...ခ်မ္းကေလးကို ၿခံထဲေခၚ ထားရမယ့္အေၾကာင္း သိသြားေတာ့လည္း ... ရယ္လို႔ပဲမဆုံး... ေနာက္လို႔မဆုံး။
သိဒၶိက တမန္နဲ႕ တစ္ဝမ္းပဲကြဲသလို.... ခ်မ္းနဲ႕က်ေတာ့လည္း ႏွစ္ဝမ္းပဲကြဲတဲ့ ညီအစ္ကိုမဟုတ္လား။အစကေတာ့ တမန႔္မွာ ရွက္ရမလို..မ်က္ႏွာပူရမလိုရွိေပမယ့္... ေနာက္ေတာ့လည္း မရွက္နိုင္ေတာ့ေပ။ကိုယ္က ခဏတျဖဳတ္အတြက္ ရည္႐ြယ္စိတ္ကစားတာလည္းမဟုတ္... တကယ္ပင္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ဖို႔မျဖစ္နိုင္ေလာက္ေအာင္ စူးနစ္ခိုင္ၿမဲစြာေႏွာင္တြယ္ေနမိတာမို႔... ဟန္ေဆာင္ထားနိုင္လဲ ခဏတျဖဳတ္သာေပါ့...တစ္ခ်ိန္မဟုတ္တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ သူနဲ႕အရင္းႏွီးအပတ္သတ္ဆုံးျဖစ္သည့္ သိဒၶိက အေႏွးနဲ႕အျမန္ရိပ္မိလာမွာပဲဆိုတာ တမန္သိပါသည္.... မထူးတဲ့အတူတူ.. ဖုံးဖိကြယ္ဖြက္ဖို႔လည္း ... ႀကိဳးစားမေနေတာ့ ပါ။
