"ေနာက္၂ရက္ေလာက္ဆုိ ဆင္းလို႔ရပါၿပီ.."
စစ္နိုင္းက စမ္းသပ္သင့္တာ စမ္းသပ္ၿပီး လူနာမွတ္တမ္းကို စစ္ေဆးေနရင္း ေျပာေတာ့ ေဒါန မ်က္နွာရံွဳ႕မဲ့ သြားရေတာ့သည္။ေဆးရံုမွာ ရက္ရွည္ေနရလို႔ ေပ်ာ္ေနတက္တဲ့ လူနာမ်ိဳး ဘယ္မွာရွိလို႔လဲ။
"ဒီေန႔ပဲ ဆင္းလိုက္လို႔ မရဘူးလား.."
ေဒါန၏ စကားေၾကာင့္ စစ္နိုင္း မ်က္ခံုးတို႔ ပင့္တက္သြားၿပီးမွ...
"လိုအပ္သေလာက္ေတာ့ ေနရမွာေပါ့ နဂိုထဲက ေဆးရံုမွာ မေနခ်င္ရင္ မေနရေအာင္ ဆင္ျခင္ခဲ့သင့္တာ"
ေျပာပံုကိုက ကိုယ္ကပဲ မဆင္မျခင္ ဓားေရွ႕ ေျပးထိုးခံခဲ့သည့္အတိုင္း။အမွန္ဆို ခင္ဗ်ားကို ထိမွာစိုးလို႔ ဝင္ခံလိုက္ရတာ မဟုတ္လားလို႔ ပက္ကနဲ ျပန္ေျပာပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္က လည္ေခ်ာင္းတစ္ေလ်ွာက္ ဆန္တက္လာသည္။စစ္နိုင္းကလည္း စူးကနဲ ေဝ့တက္လာေသာ စိမ္းညိဳ႕ညိဳ႕ မ်က္ဝန္းမ်ားထဲမွ စကားမ်ားကို နားလည္ သေဘာေပါက္ေနသည့္အလား
"ကိုယ့္ကို ထိမွာစိုးလို႔ ေျပးဝင္လိုက္တာ သိပါတယ္ အဲ့ဒါေၾကာင့္ မင္းလိုအပ္တဲ့ ေသြးကို ျပန္လႈေပးခဲ့တာမလို႔ ေက်ၿပီပဲ ထားလိုက္ပါေတာ့ အမွန္ဆို ကိုယ္လည္း မင္းကိုေတြ႕လို႔ ရန္ပြဲထဲ ေျပးဝင္လာခဲ့တာေလ"
စစ္နိုင္း၏ မ်က္နွာေပးနွင့္ ေလသံကိုက ကိုယ္ကသာ အျပစ္မကင္းသည္သူလို႔ လက္ညိွဳးထိုး စြပ္စြဲခ်င္ေနေသာ အရိပ္အေယာင္မ်ားျဖင့္
"ဘယ္သူက ခင္ဗ်ားကို ေျပးဝင္ခိုင္းလို႔လဲ ဘယ္သူကေရာ ကူပါကယ္ပါလို႔ ေျပာလိုက္မိလို႔လဲ"
ေဒါန ပက္ကနဲ ျပန္ေျပာေတာ့ ကိုျမတ္က ေဒါန၏ လက္ေမာင္းအား ဆြဲကာ အေနာက္သို႔ပို႔ၿပီးမွ...
"ဟုတ္ပါတယ္ ေဒါက္တာရယ္ လိုအပ္လို႔ေနရတာပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ နားလည္ပါတယ္ ေဒါနက လူနာဆိုေတာ့ စိတ္မၾကည္လို႔ ေျပာမိတာ ေဗြမယူပါနဲ႔"
တကယ္ဆို ဒဏ္ရာက က်တ္ေနပါၿပီ။ခ်ဳပ္ရိုးေပ်ာက္မလို႔ ခ်ဳပ္ရိုးက ျပန္ျဖည္စရာလည္း မလို။ဒါကိုပဲ ေဆးရံုမွာ ၇ရက္ျပည့္ေအာင္ ေနရမယ္ဆိုတာေၾကာင့္ ေဒါန စိတ္မရွည္နိုင္ ျဖစ္ေနရတာျဖစ္သည္။နဂိုထဲက ေျခရွည္လမ္းသလားတက္တဲ့ သူမ်ိဳးမလို႔ ေဆးရံုမွာ ေနရတဲ့ ၅ရက္က ၅နွစ္ေလာက္ အခ်ဳပ္က်ေနသလို ျဖစ္ေနေလသည္။
YOU ARE READING
Green Eye(complete)
General Fiction!အမွန္ေတာ့ မင္းက က္ုိယ္အၿမဲတမ္း အမွတ္တရ သိမ္းထားခ်င္မိတဲ့ အစိမ္းေရာင္ ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းေလးပါ... Oct9.2021 !အမှန်တော့ မင်းက က်ိုယ်အမြဲတမ်း အမှတ်တရ သိမ်းထားချင်မိတဲ့ အစိမ်းရောင် ပျော်ရွှင်ခြင်းလေးပါ...! ...
