Uni
"ဘာ ကိုကို ကိုကိုက မဟုတ်ဘူး မဟုတ်ဘူး
သွေး နင်နော် မနောက်နဲ့
ငါ ငါစိတ်စိုးမှာ ဟီးအီး ကိုကိုက ဘာလို့ မနေရတော့ မှာလဲ "
"ဟုတ်တယ် ခုဏကပဲ ဆရာဝန်တွေပြောသွားတာဟ "
စနေသွေးက မျက်နှာသေလေးနဲ့ ပြောလိုက်တာကြောင့်
ပုလဲနက် မျက်လုံးက တာကျိုးလာတဲ့ မျက်ရည်တွေကို လွှတ်ချလိုက်တယ်
ပြီးမှ ခန့်ထယ်ဝါဆီပြေးသွားပြီး
"ကိုကို နက်ကိုမထားခဲ့ပါနဲ့နော်
ကိုကို ဟီးအီး
နက်ကိုတစ်ယောက်တည်းမထားခဲ့ပါနဲ့နော်
နက်လေ ကိုကို့ကိုချစ်တယ်
ဟီးအီး ကိုကိုမရှိရင် နက်သေမှာ
နက်ကိုကို့ကို အရမ်းချစ်ပါတယ်ကိုကိုရယ် ဟီးအီး"
ပုလဲနက် ခန့်ထယ်ဝါရဲ့လက်ကိုကိုင်ကာ ငိုနေခဲ့တယ်
ခန့်ထယ်ဝါရုတ်တရက် မျက်လုံးပွင့်လာတယ် မျက်နှာမှာလည်း အပျော်တွေနဲ့
နက်နောက်က စနေသွေးရဲ့မျက်နှာကတော့ နက်မသိအောင်ကြိတ်ရယ်နေတုန်း
ပုလဲနက်ကတော့ ခန့်ထယ်ဝါလက်ကိုကိုင်ကာ ခေါင်းငုံ့ပြီးငိုနေတာကြောင့် အခြေအနေကိုနားမလည်သေး
"ကိုကို့ကိုတကယ်ချစ်တာသေချာလားနက်"
"ဟင် ကိုကို ကိုကိုသတိရပြီလား သက်သာလားဟင် ခုဘယ်လိုနေသေးလဲဟင်"
ပြာယာခက်စွာမေးလာတဲ့ ချစ်ရသူလေးရဲ့ မျက်နှာက ကြည့်မဝသလို
မိမိကိုစိတ်ပူစွာ မေးနေတာကြောင့် ကြည်နူးမှုကလည်း ရင်ထဲနွေးထွေးစွာရောက်လာခဲ့တယ်
"နက် ကိုကိုသက်သာပါတယ် နက်ကိုကို့ကိုတကယ်ချစ်တာလားဟင်"
"ဟာ ကိုကို ဘာ ဘာတွေမေးနေတာလဲ "
ခုဏကတော့ ငိုပြီးပြောနေပေမယ့် ခုသူ့ရှေ့ရောက်တော့ ရှက်လို့ထင်တယ်
"ကိုကိုက သိပ်နေရတော့မှာ မဟုတ်~"
"ဟင့်အင်း ကိုကိုမသေရဘူးနော် ဟီး အီး နက်လေ ကိုကို့ကိုသိပ်ချစ်တယ် ကိုကိုနက်ကိုမခွဲသွားပါနဲ့နော်"
YOU ARE READING
တစ်ချက်လေး စောင်းငဲ့ကြည့်ဦး
Randomမင်းက ငါ့အချစ်တွေနဲ့ မထိုက်တန်တဲ့မိန်းမပဲ ငါမင်းကို မင်းသေသွားရင်တောင် ပြန်ချသ်မှာမဟုတ်ဘူး ခန့်ထယ်ဝါ ကိုခန့်ဘယ်လောက်မုန်းမုန်း နက်နားကမထွက်သွားပါနဲ့နော် နက်က ကိုခန့်မရှိရင် သေမှာ ပုလဲနက်
