LİSE SAKİNLERİ SERİSİ

İkinci Kitap-38. Bölüm

Selamün aleyküm gençlik!

Bölüme hoş geldiniz.

Oylamayı ve yorum yapmayı unutmayın.

Sizi seviyorum ❤️

İçimden geldi valla akajaoamosksks

Neyse keyifle okuyun

^^^^^^^^

Günlüğü daha okumadan odamın kapısı açılınca, defteri hemen kapatıp, arkama sakladım. "Ne sakladın?" diye sordu Emir.

"Hiçbir şey." dedim omuzlarımı silkerek.

"Yav he he." dedi. "Bende salaktım zaten."

"Nereden bildin?" diye sorduğumda bana baygınca bakmaya başladı. "Espri yaptım gülsene."

"Komik olsaydı gülerdim." dedi.

"Bence komikti." dediğimde gözlerini devirdi ve bana yaklaştı. "Ne saklıyorsun?"

"Hiçbir şey, dedim ya." dedim ve ayağımı karnına koydum.

Bilerek kendini yere atıp bağırmaya başladı. "Ah! Anne! Bana tekme attı!" diye bağırdığında ayağım şaşkınca havada kaldı.

"Mal mısın?!" diye sordum.

"Bana vurdun." dediğinde ayağa kalkıp poposuna tekme attım.

"Vurayım da iftiradan günaha girme." dediğimde gülerek ayağa kalktı. "Espri yaptım gülsene."

"Komik değildi." dediğimde gözlerini devirdi.

"Ee neydi o?" diye sorduğunda yastığımın altına baktım.

"Yav çık odamdan." dedim ve onu ittirerek odamdan çıkarıp kapıyı kilitledim. Yatağıma oturup defteri elime aldım ama o anda telefonum çalmaya başladı.

Telefonu elime alıp ekrana baktım. Duygu arıyordu. "Efendim." diyerek yanıtladım.

"Ben hata mı yaptım Şirin?" diyerek konuşunca kaşlarımı çattım.

"Anlamadım." dedim.

"Hazar'a söylemekle hata mı yaptım?"

"Niye ki?" diye sordum.

"Benimle konuşmuyor." dedi sıkıntıyla. "Konuşsa bile mesafeli konuşuyor."

"Ama söylemeyip ne yapacaktın ki?" dedim.

"Haber vermeden çekip gidecektim." dedi.

"Gideceksin yani?" diye sorduğumda bir süre sessiz kaldı.

"Sanırım evet." dediğinde dudaklarımı birbirine bastırdım.

"Kırılmış." dedim. "Senin gitmeni yediremiyor demek ki."

"Ama beni anlamalı." dediğinde bir süre sustum.

"Bence ona bunları söylemelisin." dedim.

"Haklısın." dedi. "Teşekkürler."

"Rica ederim." dedim. "Duygu?"

"Efendim."

"Ben hep yanında olmak istiyorum. Ben ve diğerleri."

"Sizi kocaman seviyorum ama bu şehirden gitmem demek, sizi bırakıyorum demek değil."

Gülümsedim. "Sen Hazar ile konuş." dedim.

"Tamam." dedi ve kapattı.

Hazar Dere...

Sadece sokak lambasının ışığı ile aydınlanmış olan odamda  sessizce oturmuş Duygu'yu düşünüyordum. Aslında düşünmek istemiyordum. Kırılmıştım aga. Annesinin yanında kalamıyor muydu? Tamam, bu onun tercihiydi ama ne bileyim işte. Sevdiğimden uzak kalmak istemiyordum. Hep yanımda olsun istiyordum. Belki imkansız bir şey istiyordum ama çok seviyordum. Onun kararına saygı duymak zorundaydım. Belki biraz belli ettim. Belki bu kırgınlığım gitmesini engelleyecekti. Ama ben gitmesini istiyordum. Orada mutlu olacaksa gitmeliydi. Babasının yanında kendini iyi hissedecekse gitmeliydi. Ama ben onun gözlerine bir daha yakından bakamam diye korkuyordum.