the real tragedy. enha

. . . ⇢ 78 ˎˊ˗

"kuya pabili po isa."

"ito ba?"

"opo, salamat."

"walang anuman."

tanging ngiti lang ang iginawad ni julie matapos niyang bumili ng ice cream sa isang ice cream vendor na nakita niya sa street habang naglilibot-libot para magpahangin.

this is what she want, peaceful at walang nagpapagulo sa isipan niya. at kung tinatanong niyo kung nasaan siya, well nasa first hometown lang naman siya ng dad nila ni sunghoon. dito niya pinili mamalagi muna.

diretso lang ang tingin niya sa dinadaanan niya habang kumakain. nakasuot siya ng white long floral dress habang naka-ponytail naman ang mahaba niyang buhok. yup, confident siyang naglilibot-libot sa lugar na 'to dahil alam niyang walang nakakaalam kung nasaan siya.

kahit si sunghoon.

hindi na alam ni julie kung anong nangyayari sa university nila dahil matagal na rin nung last siyang pumasok. pero sabi naman ng dad niya, ayos lang kung umulit man siya dahil sa dami niyang absent. her health is more important.

julie is physically, mentally and emotionally exhausted. umabot siya sa puntong lahat na lang ng bagay, kahit 'yung madadali ay kinapapagudan niya na. ayaw niya na lang gumalaw at mag-isip pa. she wanted to rest, gusto niya matahimik kahit saglit.

alam niyang madami siyang pinag-alala dahil sa ginawa niyang biglang pag-alis without saying goodbye or anything. pero hindi naman masama kung sarili naman ang unahin ni julie, di'ba?

gusto niya na bumalik doon, ayusin ang mga dapat na ayusin at ikulong ang sarili sa bisig ni heeseung. pero paano niya magagawa 'yon kung mismong sarili niya ay wasak na wasak na? for now, aayusin muna ni julie ang sarili niya.

"kumusta na kaya siya.." bulong ni julie at malungkot na napangiti.

lee heeseung, that guy never leaves her. walang araw na hindi niya naiisip si heeseung. after all, miss na miss niya na talaga ang binata at gusto niya na bumalik sila sa dati. gusto niya na makasama ulit si heeseung at marinig ang mga cheesy nitong pick-up lines.

pero hindi pa ngayon, siguro.

natigilan si julie sa paglalakad nang may maramdaman siyang kakaiba. sure siyang walang nakakaalam ni-isa sa mga kaibigan niya kung nasaan siya pero kahapon lang, may nararamdaman siyang parang sumusunod sa kanya.

she's scared, not gonna lie, since there's a possibility na si damon 'yon. pero dahil sa kagustuhan na makilala kung sino 'yon ay naglakad muli si julie papunta sa lugar kung saan walang tao. ang goal niya ang pasunurin ito sa kanya at nagtagumpay siya.

muling tumigil si julie sa paglalakad at nilakasan ang loob upang kausapin ito. "who the hell are you? bakit mo 'ko sinusundan mula pa kahapon?"

pero walang sumagot.

huminga ng malalim si julie at muling nagsalita. "sino ka ba? sumagot ka!"

kaagad napatingin sa likuran niya si julie nang may marinig siyang kaluskos mula doon. nanggagaling 'yon sa likod ng puno na napapalibutan ng matataas na halaman. dahan-dahang naglakad palapit doon si julie.

napansin niya ang buhok nito na nakalabas kaya nasisigurado niyang lalaki ito. kinakabahan man, dahan-dahan pa ring nagpatuloy sa paglapit si julie dala na ang kanyang dollshoes in case na masamang tao pala 'to.

nang isang hakbang na lang ang layo niya dito, hinanda ni julie ang sarili niya pati ang dollshoes na hawak niya at saka ito sinugod. oo, sumugod na siya agad dahil baka unahan pa siya nito at ayaw niya pa naman mamatay 'no.