SIRA DIŞI HAYATLAR

20. BÖLÜM HİCRAN ACISI

( Yaşanmış Gerçek Hayat Hikayesi )

Yetim hanede kalalı tam 1 ay olmuştu. Hâlâ alışmakta zorluk çekiyordum.
Sude de hâlâ ziyarete gittiğimde peşimden ağlamaya devam ediyordu.
Babam olmadan yatmıyordu Çoğu Zaman yine ben gidip uyutuyordum.

Yıl 2012' nin  sonlarıydı. 2013 girmemize  sayılı gün vardı.
Dilek, o aralar sürekli benimle uğraşmaya başlamıştı. Dayanamayıp

" Bak kızım, ablalar burda olmasaydı seni gebertirdim, uğraşma benimle. "

Dilek'i yasemin anneye şikayet etmiştim.

" Tamam canım ben ilgileneceğim " demişti.

Bahçeye çıkmıştık. Halı sahaya gidecektim. Yine Dilek benimle uğraşıyordu. Sinirlenmemek için evin kapısına doğru gittim.

Dilek ona söylediğim  " bak kızım, ablalar burda olmasaydı seni gebertirdim, uğraşma benimle " lafı kızlara söylüyor bana bakarak " gerizekalı " filan diyordu. Bu laf Sabrımın son damlasıydı. Öfkeyle

" Ne diyorsun lan sen "

Dilek ağzını yüzünü eğiyordu Ama ne yazık ki o güzel turuncu artık ellerimin arasındaydı.

" Uğraşma artık, benimle uğraşma! " Diye bağırıyordum.

Dilek ağlıyordu ağlamaya başladığı an elimi saçından çektim. Elimde kopan saçlar kalmıştı. Nefes alıp verişim hızlıydı.

" !Bunu mu istiyordun Haa, bunu mu? "
Diye söylendim.

Semra anne Dilek'e çok kızmıştı

" demek sen benim hemşerimle uğraşırsın, Hülya hocaya söylüyeceğim Dilek, bu kız yeni geldi diye onu  ezemezsin, kim verdi  kızım bu hakkı size. Ya biraz Allah'tan korkun ya, yazık günah "

Semra anne Erzincanlı idi. Ben de Erzincan Tercan, önceden Erzurum'a bağlıymış, sonradan Erzincan'a  bağlanmış. Normalde babamın dedeleri Adana ' dan gelmişler.

Annem Trabzon Çaykaralı idi, neden bilmem ama ben anne tarafına çekmiştim. Küçükken bile Karadeniz Şivesi ile konuşuyormuşum.

O günden sonra Dilek ile çok iyi anlaşmaya başlamıştım. En iyi arkadaşlarımın arasına o da girmişti, eee dayak cennetten çıkmadır diye boşa dememişler.

Aslında Dilek çok iyi bir kızdı o olaydan sonra bana bı yanlışı olmadı. Sadece ikimizde de ön yargılar vardı. Sonunda ikimizde ön yargıları kırmıştık.

Cumartesi günü Tülay teyzem ziyarete gelmişti. Bizi günü birlik izne almıştı.
Akşam 5'e kadar bizim dışarı çıkarmıştı.

Tülay teyzemin bende çok emeği vardı, ne kadar sinirlensemde ona, nasıl nefretle bakabilirdim ki.

Teyzemin bana bakarken sürekli o koyu yeşil gözleri doluyordu, dedim ya  nasıl nefretle bakabilirdim ona.

Teyzem bizi arabaya bindirdi. Şöför koltuğuna bindirdi. Sonra bizi yetimhaneye bırakan polis Semih abiyi almıştı.

İlk zamanlar aklımda kurgular yoktu ama teyzem ne zaman bizi günü birlik alsa sürekli semih abi gelirdi.

Acaba aralarında bir şey mi vardı ? Olabilir miydi böle bir şey ? Çocuk aklımla nekadar düşünsem azdı benim için.

Teyzem bizi aldıktan sonra anneanneme gitmiştik  annemde ordaydı. Annemin boynuna sarıldım kokusunu içime çektim. Buğulu gözlerle başımı yere eğdim

" Anneciğim " dedim

Annemle teyzem tartışmaya başladı.

Teyzem; " Gülay iyi misin? "

Annem; " sanane! " diye çığlık attı.

Mutfaktan " ANNEE ! " Diye feryat koptu bende.

Piskolojim sarsılmıştı. Annemi öyle görünce dayanamadım. Ağlıyordum. Neler olmuştu bize böyle???

Pazar günü babam ziyarete gelmişti. Sude babamı görünce sarılıp ağlamaya başladı. Babam da ağlıyordu. Babamı ilk defa ağlarken görmüştüm.

Nefesim daralmaya başladı. Gözlerimden aşağı yağmur gibi damlalar akıyordu.

" Baba ağlama ne olursun " diyordum

Ama kendimi de tutamıyordum. Öyle içli ağlıyordu ki babam, bunu görmek bi hayli zorluk veriyordu bana

" Ağlama Baba " diye biliyordum ama  kendi yaşlarıma söz geçiremiyordum.

Babamın yanına yetimhanenin müdür yardımcısı gelmişti. Babamın ağlaması adamıda etkilemiş gibiydi. Babam anlatıyordu adam yani müdür yardımcısı dinliyordu.

Hocanında gözleri dolmuştu. Babamı teselli etti.

" Sen böyle ağlarsan bak bu çocuklar dayanamaz onlarda ağlar. Allah büyüktür herşey düzelir elbet " gibi şeyler diyordu.

Babamın ağladığını gören ben çok üzülmüştüm O günü aklımdan silmek istedim, ama yapamadım.

                         " Şüheda "