~23~

36.9K 2K 921
                                    

İyi okumalar fıstıklar!

~•~

Birbirine yapışmış, açılmamak için direnen göz kapaklarımı zorladım. Aralanan gözlerim ile görüş açıma önce sarı ışık ardından banyo fayansları girdi.

Hala banyodaydım

Kafamdaki sızı kendini belli ederken dişlerimi birbirine bastırdım. Yerden destek alarak zar zor oturur pozisyona geldim.

Aklıma dolanlar ile gözlerimi sıkıca yumup sakin olmak adına derin bir nefes aldım.

Saat gece yarısı olduğundan kimse odama gelmemiş olmalıydı. Saçımdaki yapışkan his ve metalik kokudan kanamanın durduğunu hatta kanın kuruduğunu farkettim.

Hala sızlayan başımı görmezden gelmeye çalışarak kalkmak için bir hamle yaptım. Bacaklarım bana düşmanmıscasına titreyip tutmayınca sertçe devrildim.

Ağlamamak için dişlerimi sıkıyordum. Acı hissediyordum. Hem ruhsal hem de fiziksel.

Sonunda ayağa kalkmayı başardığımda lavobodan tutunup aynanın karşısına geçtim. Göz altlarımdan uzun süredir burada olduğumu anlamak zor değildi.

Ayrıca tahminim oldugu gibi kan kurumuştu. Anlımdaki kan lekelerine tiksinerek baktım. Etkilenmemek adına gözlerimi aynadan çekip suyu açtım. Soğuk suyu yüzüme vurduktan sonra bir havlu peçete ile kanı temizledim.

Duş alamazdım. Darbeye bağlı olarak yine bilinç kaybı yaşamam muhtemeldi.

Titrek adımlarla banyodan çıkarak yatağa ilerledim.

Kimsenin beni bulmaması içimi burkmuştu biraz ama saat gece yarısı belki de sabaha karşı idi. Kim gelecekti ki yanıma?

Yorganı kaldırıp altına girdim. Bu uzak olduğum bir durum değildi. Eskiden de yalnız başıma kriz geçirir kendimi yine ben sarardım.

Hiç bir şey değişmemişti.

Öte yandan işime de gelmişti bu durum. O halde bulunsaydım kesinlikle bir psikojik danışmana götürürlerdi beni. Ve ben seanslardan nefret ediyordum.

Hepsi yapmacıktı. Dediklerimi on dakika sonra aileme anlatmak için can atıyorlardı.

Bu olaydan kimsenin haberi olmayacaktı... olmamalıydı.

Ben bir daha asla o iğrenç seans odasına gitmeyecektim.

{..}

"Bebeğim? Iyi misin? Solgun görünüyorsun ?" Dedi annem telaşla odama girerken.

Gün doğmuş ve ben annemin tatlı öpücükleri ile uyanmıştım. Bu aile her şeye değerdi.

"Gece uyuyamadım da." Yanıma oturup ellerini yanaklarıma yerleştirdi.

"Hasta mısın?"

"Hayır, sadece uyuyamadım." Dedim zoraki bir gülümseme ile. Gözlerime derince baktı.

İnanmamıştı.

Ama yine de zorlamayarak gülümsedi.
"O halde geri uyu. Gitme okula."

Vücudumu saran şaşkınlık ile dudaklarımı araladım."Gitmeyeyim mi?"

Başıni salladı"Tabiki. Bu halde anlamazsın zaten."

Önceki ailem ağir bir hastalık geçirirken bile beni okula yollardı. Hatta bir defasında okulda bayılmıştım ve yine azar yiyen olmuştum.

"Ah... peki,teşekkür ederim." Anlımı öptü.

"Ne teşekkürü anneciğim? Hadi uyu güzelce ben de şu odun abilerini ve kalas babanı evden şutlayayım."

Trajikomik ; AdenHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin