Possessive You (Enhypen Series #2)

27

xxvii.

I was weak. I was beaten to death. And is that all I can do? Magpaka tanga na lamang habang dahan dahan akong pinapatay? I was broken, and I can't ask for help. To those people na aasahan kong tutulong sa akin, pinanood lang nila akong muntikang mamatay.

And right now, with a face mask, pinaghahain ko ng pagkain si Tatay at si Nanay. They asked me why I am wearing a face mask but I just said sinisipon ako at baka maihawa ko sila.

Pinagtimpla ako ni Nanay ng kalamansi juice. Ininom ko naman iyon nguni't masakit parin ang mga labi ko.

I am so broke, and I thought I will be dead dahil sa naramdaman kagabi. And again, it's Jay who helped me for the nnth time.

Ginagawa ko ang assignment ko nang dumarami ang mga estudyanteng dumaraan papunta sa may hall. Doon ko nakita ang magkakaibigan na sabay napalingom sa akin. Nagbago ang ekspresyon ng mga mukha nila, umalis nalang ako doon kung sakali mang mapahiya ulit ako ay hindi kona ikamamatay pa.

Sa library kung saan walang tao ay doon ako tumambay. Halos makatulog ako dahil sa katahimikan ng library, and then I saw Jake reading a book sa kabilang table, kitang kita ko siya dito mula sa pwesto ko. But he can't seems to see me kaya lumapit ako sakaniya.

"Jake." tawag ko, nag angat siya ng tingin sa akin. "May problema ba?" I asked.

Bumuntong hininga siya saka tumayo at isinauli sa shelf ang librong binasa niya, hindi niya ako sinagot at diretso siyang lumabas sa library. Hinabol ko siya hanggang labas ng library, napatingin siya sa kamay kong nakahawak sa sleeves ng blazer niya.

"Jake please, bakit niyo ako iniiwasan?" naiiyak kong tanong.

Sobrang sakit kasi, sila lang ang mga nakakasama ko tapos ngayon ay iiwasan lang nila ako?

"What's happening?" tanong ni Benjamin na nasa bulsa ng blazer ang mga kamay, sa likod niya'y naroon si Jay na naka poker face din at natingin sa amin.

"This woman hooked her hands on my blazer." aniya.

"Bitawan mo siya, Karen." utos ni Benjamin.

"Hindi! Bakit hindi niyo muna sabihin sa akin kung bakit iniiwasan niyo ako!" sigaw mo habang hindi matigil ang pag agos ng luha ko. I may look like pathetic right now pero hindi ko naman gusto ang nag iisa, sila nalang ang may roon ako.

Hinawakan ni Jay ang kamay ko at inalis ang pagkakahawak nito sa blazer ni Jake. Napatingin ako sakaniya, "Tinulungan mo ako kagabi, bakit iniiwasan mo ako ngayon? Bakit parang hindi niyo na ako kilala? Bakit parang basura na rin ang tingin niyo sa akin?" I cried.

Jay keep on staring at me, "It's over now, Karen." aniya. "Our friendship with you is now over."

Teka? Ano daw? Over, bakit?! I was about to ask kung bakit when Jay spoke once again at ito ang nagpagiba sa akin.

"Stop, tigilan mo na ang paghahabol sa amin dahil tapos na kami sa'yo. We're just playing you around. We made a bet na if you will chase us, the game is over."

"A-Anong klaseng pustahan yan!" sigaw ko. "So after all these time na kasama ko kayo, pinagpupustahan niyo pala ako?" hindi ko makapaniwalang sabi.

It seems so real but it's all fake. Napahilamos ako sa mukha, grabe hindi ko kinakaya to.

"I'm sorry-"

"Sorry?! Palagay mo mababawi pa ng sorry mo ang tiwalang binigay ko sainyo?!" sigaw ko. "Y-Yung mga ginastos niyo sakin, kasama ba yun sa plano niyo?" tanong ko.

Mababaliw na yata ako.

Wala ni isa ang sumagot sakaniya. So silence means yes hindi ba? Napahawak ako sa dibdib ko sa sobrang sama ng nararamdaman ko. Akwang hahawakan ako ni Jay nang pigilan ko siya.

There's no one real. Kung bubuksan mo ang pag iisip mo sa reyalidad, wala ni isa ang totoo. Some people will use you, will play you, at kapag kontrolado kana nila, talo ka. You should know to whom you put your trust.

Tumakbo ako palayo sa library, napunta ako sa old building ng Enhyfun at doon nilabas lahat ng sama na nararamdaman ko. Is it really okay to let go all your weaknesses? Maybe, para sa susunod na bumangon ka ay mas malakas kana.

Magang maga na ang mga mata ko, ang kapal naman ng mga mukha nilang pagpustahan ako. Is that really what they wanted? Inaantok na ako sa sobrang pag iyak, hindi ko namalayan na nakaidlip na pala ako dito sa may hagdan ng building.

A cold breeze touches my face but not my skin. Isang mainit init na tela ang bumabalot sa katawan ko, kaya unti-unti kong iminulat ang mga mata ko at nakita ko ang isang lalaking naka Toduro uniform.

"Hey." bati niya sa akin at ngumiti.

"Paano mo nalaman na nandito ako?" I asked.

He shrugged his shoulders saka inayos ang kumot na nakabalot sa akin.

"I just wondered why aren't you answering my calls. Aayain sana kita sa resto kanina kaso hindi ka sumasagot, so nag akyat bakod nalang ako sa Enhyfun para hanapin ka." Aniya.

Yumuko ako at lalong hinigpitan ang pagkapit sa kumot, tanaw ang malawak na school field ng Enhyfun ay doon ko nanaman naramdaman ang kumikirot na sakit ng dibdib ko. Nagsimula nanamang tumulo ang mga luhang akala ko ay napigilan ko na sa pag agos.

I cried again, Yeonjun tried to comfort me. "Sshh, tama na."

He let me cry, until I'm slightly okay. Punong puno parin ako ng sakit sa loob ko pero kailangan ko munang umuwi. Sa isang mamihan kami dumaan ni Yeonjun at bumili ng maiuuwi. Inabot din kami ng ilang minuto dahil pinapaalis muna namin ang maga kong mga mata.

He didn't asked what happened kaya napangiti ako ng bahagya. He knows how to respect my privacy,

"Pogi ko no? Kaya makita mo pala ako mapapa, 'wow ang gwapo ng boy bestfriend ko!'" Aniya  kaya natawa ako.

Nagbiro biro pa siya kaya pati ang tindera ay tumatawa na rin. Pagkatapos naming kumain ay agad na umuwi at may naisip agad ako. Napatingin ako kay Yeonjun,

"Can we exchange school temporarily?"