ΓΕΝΕΘΛΙΑ

1.1K 26 15
                                    

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1959

Ο Λάμπρος καθόταν στις σκάλες του σπιτιού της Ελένης, κοιτώντας το ρολόι του. Ήταν περασμένες 22:00 κι εκείνη δεν είχε επιστρέψει. Δέκα λετπά αργότερα, την είδε να έρχεται από μακριά και σηκώθηκε όρθιος. <<Πού είσαι κορίτσι μου; Ανησύχα!>> έκανε νευρικά. Εκείνη του χαμογέλασε. <<Εδώ είσαι; Με περίμενες;>>, <<Ναι...>> απάντησε ντροπαλά. <<Στην Ασημίνα ήμουν. Μπήκε στις μέρες της και...>> δικαιολογήθηκε, λέγοντας τη μισή αλήθεια, μιας και στην πραγματικότητα ήταν με τη Δρόσω. Εκείνος ξεφύσηξε. <<Ναι, έχεις δίκιο. Δεν το σκέφτηκα. Μα τι ανόητος; Τέλος πάντων. Πάμε πάνω;>> πρότεινε εύθυμα. Η Ελένη έγνεψε θετικά και ανέβηκαν στο σπίτι. <<Να σου κάνω κάτι να φας;>> πρότεινε δειλά. <<Είμαι εντάξει. Έφαγα στη Βιολέτα. Βάλε λίγο κρασάκι αν θες κι εσύ>>. Έφερε δυο ποτήρια κι έκατσε πλάι του. Ο Λάμπρος της χάιδεψε απαλά το πρόσωπο. <<Πώς είναι η Ασημίνα;>>, <<Καλά... Ε όσο περνάνε οι μέρες, βαραίνει. Καλά όμως>>, <<Ο Νικηφόρος;>>. Η Ελένη δαγκώθηκε νευρικά. <<Ε... Έχει κι εκείνος την αγωνία του, όσο να πεις. Εσύ; Όλα καλά;>> ρώτησε, προσπαθώντας να αλλάξει θέμα, μιας και δεν της άρεσε να λέει ψέματα. <<Εγώ... Καλά... Όλα εντάξει>>, <<Θα μείνεις;>> ψέλλισε, κοκκινίζοντας ελαφρά. <<Εσύ; Θες να μείνω;>>, <<Δεν θέλω να έχεις κι άλλα προβλήματα με...>>, <<Άλλο ρώτησα>> τη διέκοψε, περνώντας το χέρι στον ώμο της. Εκείνη του χαμογέλασε διστακτικά. <<Θέλω...>>, <<Θα μείνω τότε>> ανακοίνωσε με σιγουριά και ακούμπησε τα χείλη του, στα δικά της. <<Δεν θέλω να περάσουμε άλλο βράδυ χωριστά>> της είπε, διακόπτοντας το φιλί. <<Ούτε εγώ, όμως ξέρει πως δεν γίνεται αυτό. Μέχρι τουλάχιστον να...>> σταμάτησε τη φράση της. Δεν ήθελε να αναφέρεται στο διαζύγιο. Την έκανε να νιώθει άβολα. <<Όλα θα γίνουν. Λίγο υπομονή ακόμα, καρδιά μου. Ως τότε όμως, θα είμαστε μαζί και θα σε κρατάω στην αγκαλιά μου, όσο πιο συχνά μπορώ... Και μόλις υπογράψω το διαζύγιο, θα βάλουμε κι εμείς μπροστά για ένα παιδάκι>> της είπε χαμογελώντας γλυκά. Εκείνη ανακάθισε. <<Νωρίς δεν είναι για να συζητάμε...>>, <<Καθόλου νωρίς. Θέλω να κάνουμε πολλά παιδιά. Δεν θα χάσουμε άλλο χρόνο>> τη διέκοψε, και τη φίλησε ξανά με πάθος. Έπειτα, ανασήκωσε το κορμί και κατέβασε αργά το φερμουάρ από το φόρεμα της. <<Δεν θες;>> τη ρώτησε, διακόπτοντας το φιλί τους, ενώ κατέβαζε τα μανίκια της. <<Θέλω. Το θέλω όσο τίποτα>> του απάντησε και τύλιξε το σώμα της, γύρω από το δικό του.

ΕυγενίαΌπου ζουν οι ιστορίες. Ανακάλυψε τώρα