6.3(U)

2.3K 369 6
                                    


ချန်လီကော စာကြည့်ခန်းထဲကို ဝင်လာတော့ ရီဟွိုင်ရဲ့ မျက်နှာက နီရဲနေတာကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။သို့ပေမဲ့လည်း ရီဟွိုင်က မှန်မှန်တပ်လျက် ကွန်ပျူတာမျက်နှာပြင်ကို မျက်မှောင်ကြုတ်လိရင်း ကြည့်နေခဲ့သည်။

"ရှောင်ဟွိုင်"

"သခင်???"

"မင်းဘာဖြစ်လို့ အခုချိန်ထိ မအိပ်သေးတာလဲ???"

ချန်လီကောသူ့ကိုမေးတဲ့အချိန်က မနက်တစ်နာရီတောင်ရှိနေပြီဖြစ်သည်။

ရီဟွိုင်က ပြုံးပြပြီး ပြန်ဖြေလာခဲ့သည်။

"ကျွန်တော်ဒီတစ်ခုကို နားမလည်သေးလို့....အား
ကျွန်တော်ခေါင်းကိုက်သလိုလည်း ခံစားလာရတယ် ကျွန်တော်ဒါကိုတစ်နေ့လုံး သုတေသနလုပ်နေတာ"

သူ့အသားအရေက ပုံမှန်မဟုတ်တာကို ချန်လီကောက တွေ့လိုက်ရသည်။ သူက ရီဟွိုင်ရဲ့ နဖူးကိုထိကြည့်လိုက်တော့ ပူပြင်းလှသည့်အပူချိန်ကြောင့် လန့်သွားရသည်။

"မင်းဖျားနေပြီ"

ရီဟွိုင်က သူ့မျက်မှန်ကို ချွတ်ရင်း ပြောလာသည်။

"မဖြစ်နိုင်ပါဘူး၊ကျွန်တော် နည်းနည်း ပင်ပန်းတာပဲနေမှာပါ"

ချန်လီကောက သူဖျားတာ သက်သေပြဖို့ သာမိုမီတာတစ်ချောင်းယူလာခဲ့သည်။

ငါးမိနစ်လောက်ကြာတော့ သာမိုမီတာက ၃၉ဒီဂရီလောက်ပြလာသည်။

ချန်လီကောက မိသားစုဆရာဝန်ကို သူ့ကိုကုသဖို့ ချက်ချင်း ခေါ်ခဲ့သည်။

ရီဟွိုင်ကို ကြည့်ရတာ စိတ်ရှုပ်နေပုံပေါ်ပြီး သူ့အဖျားကြောင့် သူ့မျက်လုံးထောင့်နားမှာ မျက်ရည်စလေးတွေစုလာကြသည်။သူ့ပုံစံကလည်း အရင်နဲ့မတူတော့ဘဲ အားငယ်နေပုံပေါက်လာသည်။တကယ်တော့ အနည်းငယ်ကလေးဆန်လာခြင်းဖြစ်သည်။

ချန်လီကောက သူ့ခေါင်းကို ဖွဖွလေး ပွတ် ပေးလိုက်ရင်း သူ့ကိုနားဖို့ပြောလိုက်သည်။

ရီဟွိုင်က တော့ သူနေကောင်းပါတယ်လို့သာ တဖွဖွပြောနေသည်။

"အခုချိန်ထိ နေကောင်းချင်ယောင်ဆောင်နေတုန်းလား????ကိုယ်ပူလွန်းလို့ စကားတောင်မပြောနိုင်တော့တဲ့ဟာကို"

Perfect Destiny Arc7 မြန်မာဘာသာပြန်Where stories live. Discover now