Light Up The Sky

Chapter 22

"What do you think people will think of you? Of us? Of our whole damn family? Tell me, Steven! Tell me what you gonna do when that news spread! That the almighty Steven Amontillado, the President of West Horizon Incorporation, has a child born out of wedlock! Nakakahiya ka! You're fucking disgusting!"

Tinakpan ko ang magkabilang ears ko at mas lalong isiniksik ang sarili sa corner ng room ko, na parang kaya noong patigilin ang sigawan ng parents ko. Their room was far from mine but I could hear them. I could hear breaking of glasses, loud banging, shouting, cursing, and every painful things.

"Pinilit kong tanggapin si Vivienne kahit sobrang hirap. Pero talagang dinagdagan mo pa ang pagkakamali't kasalanan mo 'no? You fucking fucked that slut after marrying me. At ngayon, nakita ko 'yung bunga, kasing tanda pa ng anak ko! F-Fuck you, Steven! Fuck you!"

Humigpit ang pagkakatakip ko sa ears ko dahil hindi ko na mapigilang humagulgol. Panay ang pagtulo ng mainit na luha sa mga pisngi ko. Even if my lips were trembling, loud whimpers escape my mouth. It creates stuttering sounds.

I'm hurting. I'm hurting for mommy Haidee. Hindi niya deserve si daddy. Hindi niya deserve na saktan nang paulit-ulit ni daddy.

"A-Alam kong 'di mo 'ko mahal pero respeto naman. A-Asawa mo pa rin ako. Nangako ka pa rin sa akin... Respeto naman..."

I hugged my knees into my chest and buried my face above them. My body is shivering intensely. I feel cold. I feel isolated. I feel... not home.

Hearing my mommy say those words break me. And the fact that I'm part of the reason why she's hurting breaks me even more.

Mula pagkabata, hindi niya ako tinrato na iba. Inalagaan niya ako na parang sarili niyang anak. Palagi kaming equal ni Kuya Hans sa lahat ng bagay. 'Yung love at support na ibinibigay niya, hindi nagkulang.

I never felt inferior. I never felt I'm not part of their family. She accepted me, sheltered me, nurtured me... even if I'm not her child.

Kaya ang malamang nahirapan siyang tanggapin ako para lang kay daddy ay talagang masakit. Kumikirot ang puso ko tuwing iniisip ko ang kalagayan niya. Ang makita ako araw-araw, isang paalala ng pagkakamali at pagtataksil ni daddy sa kaniya, alam kong sobra siyang nasasaktan.

At ngayon, mayroon pang isa.

Isang masakit na paalala na nagkukuwestyon ulit kay mommy ng pagmamahal ni daddy. O kung minahal ba talaga siya nito.

"Vivienne..."

Halos tumalon ang puso ko sa gulat nang marinig ang boses sa harapan ko, kasabay ng pagtahol ni Pascal. I lifted my head and met Liam's ocean eyes. They softened as he looked at me.

The corner of my eyes was once again covered with restrained tears. I squeezed my eyelids shut in hope for tears not to fall but I failed. I felt hot tears stream down my cheeks. My lips tremble again, especially when Liam gently holds my arms to pull me closer to him and embrace me.

My hands were holding onto his white shirt when I buried my face into his chest. Halos malukot iyon dahil sa paghagulgol ko. Palakas nang palakas ang iyak ko, pahigpit nang pahigpit ang yakap niya. Tila nahihirapan at nasasaktan din siya.

I don't want him to feel what I'm feeling. I never wish him to suffer with me. Kaya marahan akong umiling at bahagya siyang itinulak.

Nagulat siya sa ginawa ko pero kaagad kong pinunasan ang pisngi ko, ang mga mata ko, inaalis ang mga luha kahit wala namang saysay iyon dahil patuloy iyon sa pag-agos.

I tried to lift a smile. "I'm s-sorry but c-can you please just leave my room?"

"Vivienne."

Kaagad akong umiling, patuloy na pinupunasan ang mga pisngi gamit ang likod ng mga kamay. "A-ayokong nasasaktan ka dahil sa akin, Liam. I never want that. Just... just leave me alone, I'll be okay."