Ευγενία

ΤΟ ΘΑΥΜΑ

Δύο μήνες πέρασαν από εκείνη τη νύχτα, και ο Ιούλιος κόντευε να τελειώσει. Ακόμα ένα καυτό καλοκαίρι έβραζε τον Θεσσαλικό κάμπο και οι Διαφανιώτες πάλευαν με την αφόρητη ζέστη. Μαζί με αυτούς και η Ελένη με τον Λάμπρο, που προσπαθούσαν να συνδυάσουν τις δουλειές στα χωράφια και το μεγάλωμα των παιδιών ταυτόχρονα. <<Δεν θέλω!>> τσίριξε νευρικά η Βαλεντίνη ένα πρωινό του Ιουλίου, σταυρώνοντας τα χέρια μπροστά της. <<Βαλεντίνη, άσχημα ξεκινήσαμε πρωί πρωί. Φάε και μην ακούσω κουβέντα!>> απάντησε εκνευρισμένη η Λενιώ, που δεν μπορούσε να διαχειριστεί εύκολα τα καμώματα της μικρής της κόρης. <<Δεν μ' αλέσει η μαμελάδα πολτοκάλι. Θέλω φλάουλα!>> είπε το κορίτσι και ο Λάμπρος γέλασε σιγανά, με την Ελένη να τον στραβοκοιτάζει. <<Από πότε δεν σου αρέσει; Η θεία σου η Δρόσω έκανε τόσο κόπο για να σας τη φτιάξει και είναι κι έγκυος. Σταμάτα τις γκρίνιες και φάε>>. Η Ευγενία, που ποτέ δεν δημιουργούσε πρόβλημα, συνέχισε το πρωινό της και χαμογέλασε στη μητέρα της, που φαινόταν συγχυσμένη. <<Θα ανοίξεις το σχολείο σήμερα;>> ρώτησε η Λενιώ τον άντρα της. <<Ναι. Είναι η μέρα που λειτουργώ τη δανειστική βιβλιοθήκη>>, <<Θα ρθω και εγώ μαζί!>> είπε χαρούμενα η Ευγενία. <<Τι δουλειά έχεις εσύ;>> απάντησε η μητέρα της. <<Έχω κανονίσει με την Νικολίτσα να παίξουμε στο προαύλιο και να της προτείνω μερικά βιβλία, μιας και τα έχω διαβάσει όλα>> είπε η μικρή και ο Λάμπρος της χάιδεψε τρυφερά το κεφάλι. Η μεγάλη του κόρη αγαπούσε τα βιβλία και το σχολείο, όπως και εκείνος στην ηλικία της. Ήταν η καλύτερη μαθήτρια του και ήταν σίγουρος πως θα συνέχιζε αυτή τη πορεία και στο γυμνάσιο. <<Θα έθω κι εγώ!>> τσίριξε η Βαλεντίνη και η Ελένη την κοίταξε αυστηρά. <<Εσύ θα έρθεις μαζί μου. Θα πάμε στην κυρία Ουρανία, που έχω δουλειά. Έχω συνεννοηθεί με την Παγώνα, να φέρει τον Νεστωράκο, να παίξετε>>, <<Θέλω να πάω με το μπαμπά!>>, <<Ο μπαμπάς έχει δουλειά! Και φάε γιατί αν δεν φας, θα κάτσουμε εδώ μέχρι το μεσημέρι>>. Η Ευγενία πήγε στην κάμαρα της να ετοιμαστεί και ο Λάμπρος σηκώθηκε και στάθηκε δίπλα στη μικρή του κόρη. <<Γιατί κοριτσάκι μου δεν τρως; Αφού εσένα σ' αρέσει η μαρμελάδα πορτοκάλι>>, <<Δε μ' αλέσει. Είναι ξινή!>>, <<Έλα τώρα. Έφαγα κι εγώ και δεν είναι. Η θεία την έφτιαξε για σένα και την Ευγενία, είναι κρίμα να μην τρως. Θα στεναχωρηθεί. Φάε τώρα και μόλις τελειώσει το βάζο, εγώ θα σας πάρω ένα μεγάλο κουτί μαρμελάδα φράουλα>>. Ο άντρας της έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο και το κορίτσι άρχισε να τρώει λαίμαργα, με την Ελένη να ξεφυσάει από αγανάκτηση. Μόλις τελείωσε, ο δάσκαλος την φίλησε ξανά και την άφησε να σηκωθεί από την καρέκλα. <<Μπράβο νεράιδα μου. Έτσι κάνουν τα καλά κορίτσια>>, <<Μπαμπούνη μου, θα με πάλεις μαζί;>>, <<Αφού ο Νέστωρας περιμένει να παίξετε, θα τον αφήσεις; Είναι ο καλύτερος σου φίλος>>. Η Βαλεντίνη τον αγκάλιασε τρυφερά και εκείνος την έσφιξε στην αγκαλιά του. <<Άντε να σε ντύσει η Ευγενία>>. Η μικρή έφυγε τρέχοντας και η Λενιώ έριξε πάνω του ένα θυμωμένο βλέμμα. <<Θα τη σκοτώσω. Μα να με διαολίσει θέλει κάθε μέρα;>> είπε η γυναίκα και χτύπησε το χέρι ελαφριά στο τραπέζι. Ο Λάμπρος την αγκάλιασε και τη φίλησε τρυφέρα. <<Θέλει τον τρόπο της>>, <<Ποιον τρόπο της Λάμπρο; Ότι και να της πω, αντίρρηση μου φέρνει>>, <<Είναι δυναμική και ξεροκέφαλη, σαν εσένα>>, <<Α όχι, να με συμπαθάς. Εγώ στη μάνα μου κατέβαζα το κεφάλι. Δεν τολμούσα να μιλήσω έτσι, ούτε να γκρινιάζω συνέχεια>>. Ο δάσκαλος γέλασε νευρικά. <<Έχουν αλλάξει οι εποχές. Δεν λέω πως είναι εύκολο παιδί αλλά τι να κάνουμε; Και να τη μαλώνουμε συνέχεια, δεν βγάζει κάτι>>, <<Η Ευγενία γιατί δεν μας έκανε ποτέ τέτοια;>>, <<Η Ευγενία είναι διαφορετική και η Βαλεντίνη το ίδιο. Έχεις δει ποτέ τη μικρή να ζηλεύει; Ποτέ. Έχεις δει ποτέ τη μεγάλη να γκρινιάζει για το φαγητό; Ποτέ>>. Η Ελένη δεν απάντησε και ακούμπησε στον ώμο του. <<Τι έχεις εσύ;>> τη ρώτησε ανήσυχα ο Λάμπρος. Εκείνη χαμήλωσε το κεφάλι. Δεν ήθελε να του πει ακόμα τι της συνέβαινε και απέφυγε να τον κοιτάξει στα μάτια. Παρότι ήταν μόλις 41 ετών, είχε μπει ήδη στη κλιμακτήριο. Η περίοδος της είχε σταματήσει και τις τελευταίες μέρες ένιωθε λίγο δυσφορία από τη ζέστη. Σκόπευε να επισκεφτεί τον γυναικολόγο της στη Λάρισα, μα δεν είχε βρει χρόνο. <<Με εκνεύρισε η μικρή. Μην δίνεις σημασία. Όταν τελείωσω από την Ουρανία, θα περάσω από το σχολείο να φύγουμε μαζί>>. Ο δάσκαλος χαμογέλασε και της έδωσε ένα φιλί ακόμα.